De dag waarop het glas regende

Ik heb  de hint  begrepen:  het is hoog tijd voor een nieuwe update.  Blijkbaar  kan ik geen week  meer kan gaan werken zonder de bezoekersaantallen van  deze blog de dieperik in te zien duiken. Heb ik al iets nieuws te melden?

Mijn  korte bezoekje aan  Rock Herk was licht bevredigend.  Ik kwam  enkel en alleen om The Thermals en Grote Mil aan het werk te zien en  kon daarin afklokken op net geen twee uur.  Zelfs  het te dure bier  en  de overdreven  talrijke  pottekijkers  konden de pret niet meer drukken.

Ik besef dat Mensen Die Beweren Steengoede Undergroundgroepjes Al Heel Heel Lang Te Kennen steevast goed scoren in de Fortune Assholes 500-ranking, maar toch ben ik blij dat The Thermals eindelijk de aandacht krijgen die ze verdienen. Sinds ik het drietal  enkele jaren geleden (nog ten tijde van ‘More parts per million‘)  aan het werk zag  in  een documentaire op Nederland 3, ben ik hen beginnen hypen dat het geen naam heeft. Niemand die naar me luisterde, behalve één eenzame held. Het  spreekt voor zich  dat  de set  van zaterdag retestrak en behoorlijk briljant was.

Iets actueler: vandaag heb ik een positieve reactie gekregen op mijn sollicitatie naar een droomjob, maar hierover laat ik voorlopig nog niets los. Het zou maar eens fout moeten lopen. Op de rit van het werk naar huis haalde mijn carpoolchauffeur een  vrachtwagen in, precies op het moment dat de deur van  de graafmachine op de oplegger losschoot.  Het portierraampje verbrijzelde en een stortbui van gebroken glas  klaterde tegen  onze voorruit, die gelukkig dapper standhield.  Al wordt er zich al duchtig in de handjes gewreven in  de Leuvense filialen van  Carglass.

Op een glimlach  kan nog  niemand  me betrappen, maar er valt tenminste al wat te beleven dezer dagen.

1 Comment De dag waarop het glas regende

Comments are closed.