Every park bench screams your name

Vannacht ben ik niet gaan slapen. Ik heb (alweer per ongeluk) de Happysad-reeks van Jeroen herontdekt, en ben sindsdien niet meer gestopt met lezen.

Deze cartoons zijn vaak melig, maar vooral  pijnlijk herkenbaar (vroeger)  en vooral ontroerend mooi (nog steeds). En dan zeggen dat dat alles voortkomt uit een paar potloodlijntjes, een  weinig complex  verhaaltje en een paar flessen Jameson  (een beetje  zoals deze blog).

Klasse.