Nu zit ik hier. Een hoofd vol zinnen om te vertellen hoe leuk Ben Folds gisteren was, maar ik ben een zeikerd en ik moet mijn mening voor mezelf houden. Of iemand anders’ mening voor mezelf houden, dat was me niet helemaal duidelijk. Wat een sores, being male, middle class and white. Zo’n tentenkamp in Darfur zal ook wel niet alles zijn, maar de kans dat daar iemand komt janken omdat je te veel deprimerende stripjes tekent, is wel een heel stuk kleiner.
Twee jaar geleden heb ik u in een van mijn gastcolleges uitgelegd dat sneeuw een uitvinding is van Hitler. Eigenlijk is er maar een ding erger dan sneeuw, en dat is massahysterie. Een weekend per jaar valt er eens wat koude bucht uit de hemel en het land staat in rep en roer. Mensen raakten niet eens meer op de voetbal, om u een idee te geven. Ik moest gisteren ook de auto in, maar ben ík ergens voor het oog van de camera een beetje in een gracht gaan liggen? Neen, ik heb mijn oprit beklommen (stijgingspercentage: veertig) en ben zonder mopperen naar Het Depot gereden. Daadkracht, heet zoiets. Misschien is de oplossing toch echt te vinden bij leidersfiguren als Jean-Marie Dedecker* en ikzelf.
(*) De foto is er een van het voorprogramma van gisteren, Rachel Unthank & the Winterset. Dat leek mij erotischer.
he, niet zo bitter.
ik heb gisteren ook drie uur vastgezeten in mijn auto, op de ring van Brussel. 3 uur om van Vorst naar huis te rijden. Mijn winterpretgevoel is er niet minder op geworden, je moet er gewoon het gezellige van inzien.
Die witte stilte, op een zondagmorgen, als je opstaat na een nachtje sneeuw, het geknisper onder je schoen, bij de eerste stap in een nog ongerepte, witte tuin, voor er kinderen gevechten in houden en er gekke mannetjes van maken, voor al het verkeer op gang komt en een mooie witte straat verandert in een grijze smurrie…
Je bent toch ook een kind geweest? dacht je er toen ook zo bitter over?
was je niet blij, na een koude voormiddag in de sneeuw spelen, om binnen te kunnen komen, natte kleren te laten drogen voor de kachel en een warme choco te drinken, die de mama zo speciaal en met liefde voor haar kinderen maakt, nadat ze van achter het raam keek naar haar spelende kinderen en stiekem terug dacht aan haar kindertijd. zonder zorgen?
ik geloof er niks van…
Dat het gauw winter wordt, seizoen dat me ligt.
Kleine Yezerskiy wou niet buiten spelen. Die wou dat ze hem gerust lieten en dat hij droog binnen kon zitten en boeken kon lezen, over dinosaurussen ofzo. Tegen dinosaurussen moest je ook niet beginnen over sneeuwpret, ze zouden je nogal zien komen.
Mijn mama maakte geen warme choco. “Drink maar water”, zei die, “of gewone melk”. En ook: “dat het maar rap terug zomer wordt, want zo koud, dat is ook maar belachelijk.” En zo is het natuurlijk maar net. Ik zie mijn mama graag.
bedoel je die dinosaurussen die uitgestorven zijn door een hittegolf?
Dinosauruskoeken soppen in de melk!