The trouble with classicists

Deze column werd door deredactie.be geweigerd omdat ik Helmut Lotti erin belachelijk zou maken. Ja, í­k heb Helmut Lotti belachelijk gemaakt. Dat heeft hij niet  hier zelf gedaan. Nu, ik maak er geen punt van, maar wil de tekst dan wel graag zelf publiceren.

Oh neen, cultuur!

Onmogelijk om het bazuingeschal te negeren waarmee in Antwerpen het nieuwe museum MAS is opengegaan. Een iconische toren op het Eilandje, waaraan eenentwintig jaar is gewerkt, met maar liefst 460.000 kunststukken in de collectie. Het openingsfestival trok meer dan honderdduizend bezoekers, niet ondanks een groots opgezette promotiecampagne waarbij minutenlange reclamespots subtiel op antenne werden gesmokkeld in de vorm van een journalistieke reportage.

Continue reading

It’s never too late to enjoy dumb entertainment

Ik hoorde mensen zeggen dat ze het afschuwelijk vonden, en walgelijk. Dat waren nochtans mooie en verstandige mensen. Ik hoorde anderen, minstens even mooi en verstandig, beweren dat het dapper was, heldhaftig zelfs. Toen ook de Washington Post, doorgaans enkel gelezen door mooie en verstandige mensen, er aandacht aan begon te besteden, vond ik het welletjes geweest. Waarom verliest iedereen zich altijd in de details?

(meer lezen op deredactie.be)

Al langer dan een werkdag zit ik hier

Het lijkt alle ingrediënten te hebben voor een goed verhaal. Twee beste vriendinnen achter dezelfde man. Een bedrogen echtgenoot. Een moord uit jaloezie, een parade van alle zeven hoofdzonden. Het is Baantjer, maar dan in het echt. De vermoedens zijn zo duidelijk dat het ontbrekende bewijsmateriaal na een cognac bij Lowietje wel vanzelf zal komen bovendrijven. Maar net zoals bij Baantjer heb ik er geen enkele behoefte aan om te weten hoe dit verhaal afloopt.

(meer lezen op deredactie.be)

You keep running away

Een kleine aankondiging: de lieve mensen van nieuwssite Apache hebben mij gevraagd of ik geen columns voor hen wil schrijven, aangezien deredactie.be mijn diensten deze zomer niet nodig heeft. Omdat ik er de man niet naar ben om neen te zeggen, zal ik vanaf vandaag iedere maandag kort doordrammen over een detail dat mij is opgevallen in het nieuws.

Het wordt even zoeken, want Apache zal deze stukjes niet aankondigen op haar voorpagina en ik zal er hier geen saaie metatekstjes over schrijven. Maar via “opinie” en “columns” komt u al een heel eind.

Ze veranderen tenminste niets

Er waren uitstekende redenen om het niet te doen, maar ik ging tweemaal stemmen. Aan het ontmoetingscentrum waar verder nooit iemand komt, stond een lange rij – de organisatie is er sterk op achteruit gegaan sinds ik geen bijzitter meer ben. In de gang zat een jongen op een stoel. Hij schuifelde met zijn sandalen over de vloer. Het geluid kraste venijnig langs mijn ruggengraat.

In de exitpoll stemde ik liberaal. Ik ben de bezorger van valse hoop.

“Morgen worden we wakker in een ander Nederland”, zegden de Nederlandse politieke commentatoren vorige week. Journalisten bij ons vonden dat een mooie zin en probeerden gisteren een paar keer erdoor te drukken dat wij zouden ontwaken in een nieuw België.

Het België waarin ik vanmorgen wakker werd, was niet het land dat ik kende van tv. Het was veel kleiner, het was er zacht en warm en mensen vonden het moeilijk om elkaar los te laten.

De kerk ligt gebroederlijk naast de rooms-katholieke Sint-Servaasbasiliek

Her day was mine

Het is nog geen jaar geleden dat ik mijzelf heb aangemeld als vrijwillig bijzitter. Vandaag is al mijn idealisme verdwenen en hoe ik mij nu voel, verwoordt  Herman het best – al zal ik op 13 juni nog wel snel een bolletje links gaan kleuren. Voor de rest kan deze nieuwsmaand niet snel genoeg voorbij zijn en is het enkel pro forma dat ik hier mijn protestgewauwel aankondig:

Vluchten in vinyl.

Is het jullie ook opgevallen dat de uitdrukking “tot hier en niet verder” tegenwoordig zo vaak gebruikt wordt in een campagne? Dat vind ik vreemd. Bedoelt zo’n Verdonk bijvoorbeeld niet juist: “we moeten terug, terug, terug”?