Post Category → schnabbels

Oh, what a feeling

Deze winter heb ik wekenlang alleen maar brieven geschreven. Naar vrienden en familie, naar mensen van het internet die ik nog nooit had ontmoet, naar volledige onbekenden.

Eén van die brieven was gericht aan Nele Van den Broeck. Ik volg haar al een tijdje, stiekem zoals dat hoort en vanop een afstand. Ik hou van de liedjes die ze maakt en de manier waarop ze bekende woorden in een nieuwe betekenis wringt. Neles bèndje had net meegedaan aan de Rock Rally en daar niet gekregen wat het verdiende, en daarover wilde ik haar schrijven. Ik heb de brief nooit opgestuurd.

Continue reading →

You keep running away

Een kleine aankondiging: de lieve mensen van nieuwssite Apache hebben mij gevraagd of ik geen columns voor hen wil schrijven, aangezien deredactie.be mijn diensten deze zomer niet nodig heeft. Omdat ik er de man niet naar ben om neen te zeggen, zal ik vanaf vandaag iedere maandag kort doordrammen over een detail dat mij is opgevallen in het nieuws.

Het wordt even zoeken, want Apache zal deze stukjes niet aankondigen op haar voorpagina en ik zal er hier geen saaie metatekstjes over schrijven. Maar via “opinie” en “columns” komt u al een heel eind.

Taal met alleen jouw naam

I.

Er bestaat een taal met alleen jouw naam. Die spreek ik wanneer jij niet bij me bent. Dat doe ik niet hardop – al heb ik dat vroeger wel geprobeerd, tot de mensen rondom mij mij niet meer begrepen en dachten dat ik gek geworden was – maar naar binnen, voor mij alleen. Soms schreeuw ik, uit ongeloof en frustratie. Dan brul ik zo oorverdovend hard dat ik voel hoe er onder mijn huid barsten ontstaan door de druk van het geluid. Andere keren fluister ik, om  alvast te oefenen voor later. Want er komt een later waarin wij in het halfdonker naast elkaar zullen liggen. Dan zal ik je naam fluisteren, nog steeds in mijn hoofd, maar jij zal het horen en je zal je losmaken uit mijn armen, die zullen schrikken omdat ze vrezen dat elke omhelzing de laatste kan zijn. Maar jij zal ze geruststellen: je wilt je alleen maar omdraaien om mij te kunnen aankijken. Ik zal je ogen zien en aan hoe de schaduw om je lippen verandert, zal ik herkennen dat je lacht. Dan pas zal ik weer de taal spreken die ook de rest van de wereld kan verstaan. Ik zal zuchten en zeggen: “ik heb op je gewacht.”

Continue reading →

Spijtbezorger

Ik weet niet hoe het precies zat, maar er was een pas afgestudeerde journalist die mij wilde interviewen en een website die dat interview daarna toch niet wilde publiceren. Of zo.

Ik vind nog steeds niet dat ik iets te vertellen heb wat iemand anders zou moeten horen, maar de jongen in kwestie is  zo aimabel dat ik hem niets kan weigeren. Het was fijn met hem te mailen en met die mails mag hij doen wat hij wil.

Het resultaat kunnen jullie lezen op  ‘De grootste Smiths-fan ooit’. Als jullie daar geen zin in hebben, mogen jullie buiten gaan zitten en Maxïmo Park luisteren.

I’ll meet you there, by the old newsstand

Een week lang is hier niets gebeurd. Dat heeft leuke en minder leuke redenen. Ik beperk mij tot de leuke.

Ik heb een populair medium gekaapt. Ik heb een bizar e-mailinterview gegeven en geleerd hoe ik over mijzelf moet praten. Ik ben met  verlof gestuurd door deredactie.be, zodat er woensdag geen column zal zijn.

Een verhaal van mij verschijnt vandaag in een obscuur Leuvens studentenblad. Het heet Taal met alleen jouw naam en misschien zet ik het hier ook nog wel online, ooit. Voorlopig moeten jullie zelf op zoek. Vraag een beetje rond.

Tot slot wil ik dat Ilja Leonard Pfeijffer ook voor mij een lied schrijft.

Life‘s about film stars and less about mothers

Even een kort nieuwtje tussendoor: u weet wel dat ik in mijn vrije tijd filmrecensies schrijf. Dat doe ik al jaren, en ik ben al bij een groot aantal websites gepasseerd. Omdat ik er wel een beetje op let dat elk van die sites kwalitatief een trapje hoger staat dan de vorige, sprak het voor zich dat de volgende halte Goddeau zou worden. Vandaag valt daar mijn eerste stukje te lezen: een middelmatige bespreking van een behoorlijk sterke film.  

Frost/Nixon.

Dat doet mij eraan denken: als ik merk dat CC Maasmechelen nog eens een van mijn recensies  overneemt zonder toestemming te vragen, dan zijn ze daar nog niet jarig.

Slacker Uprising

“De Verenigde Staten zitten, naast diep in de financiële shit, ook in volle verkiezingsstrijd. Dat klinkt als een moment voor Michael Moore om nog eens van zich te laten horen. En ja hoor: deze week gooide de All American Hero zijn nieuwe documentaire Slacker Uprising online, gratis te downloaden voor al wie in de V.S. of Canada woont. Helaas bestaan er op het internet geen grenzen meer, zodat het nog geen half uur duurde voor ook ik de film in mijn bezit had. Eens kijken of hij deze publiciteitsstunt wel waard is. (…)”

Het is schandalig lang geleden dat ik nog eens een film heb besproken. Lees de volledige review bij de vrienden van Deel Twee. Of niet, dat moet u zelf weten. Het is uw leven. Doe er iets mee.