(uit De Morgen, 21 augustus, pagina 2.)
Om oprecht van sport te kunnen genieten, is er ontroering nodig. Die ontroering kan zitten in de uitvoering, dat zeker. Een heupbeweging die niemand verwacht, een pass naar de andere kant van het veld die op de centimeter precies wordt afgeleverd, een vrije trap onhoudbaar binnen gekruld. Maar net zomin als bij een boek of een film zijn dit soort technische hoogstandjes het belangrijkst: de echte ontroering komt voort uit de personages en hun verhaal.
Misschien herinnert iemand zich nog dat ik hier eind oktober moe en vol trots kwam vertellen dat ik voorgoed ophield met columns schrijven. Ik meende dat toen. Ik meende dat zo hard dat ik zélf verbaasd opkeek toen ik mijzelf aan de telefoon “oké dan” hoorde zeggen tegen de man van De Morgen.
De voornaamste reden daarvoor was dat het een wisselcolumn zou worden met de prachtige Norah Karrouche – geen sprake van dat ik iemand anders dat plezier zou gunnen. Vanaf vandaag dus, iedere woensdag op de opiniepagina’s van De Morgen.
Ik ben weer klaar voor maandagavonden vol Graceland en gevloek en mezelf afvragen waarom.
