Ze lachte al redelijk uitnodigend toen ik binnenkwam, vond ik. Ze zat met opgetrokken benen in een zetel die veel te groot was voor haar alleen – misschien was dat de reden – en ze las Zen and the art of motorcycle maintenance. In het Engels, zoals ze ook Engels praatte tegen het meisje dat haar haar cappuccino bracht.

Ik bestelde koffie en ging tegenover haar zitten, aan de andere kant van de kamer. Uit een plastic zak haalde ik Juliet, Naked van Nick Hornby. Ook in het Engels, maar dat kon zij niet zien: ik haal altijd de omslag van mijn boeken voor ik ze ergens mee naartoe neem. Ik verdraag het niet dat wildvreemden zich een oordeel over mij vormen, alleen maar aan de hand van wat ik lees.

Ze bleef naar mij lachen, ook dwars door haar boek heen. Na elke twee alinea’s keek ik op om te kijken of zij nog keek, waardoor zij op haar beurt aangemoedigd werd om hetzelfde te doen. Menselijk gedrag kan soms belachelijk voorspelbaar zijn.

Toen ze haar cappuccino op had, bestelde ze een tweede. Was dat een teken? Wilde ze mij zo vertellen: “ik blijf nog even, dus verzin maar iets”? Subtiele signalen zijn aan mij niet besteed, en dat begon zij ook stilaan door te krijgen. Ik denk niet dat ik ooit zo geconcentreerd naar een boek heb gekeken als in die paar seconden terwijl ze op mij afstapte.

“Can I borrow your sugar?” Een Amerikaans accent, geen idee van waar precies maar in elk geval niet lelijk. Weer weglopen en goed weten dat ik kijk. Net iets méér wiegen met de heupen dan anatomisch gezien noodzakelijk is, ge kent dat wel. Nog eens hetzelfde traject naar mijn tafeltje en terug. De suiker moet zich hebben gevoeld als een verveelde kleuter die op woensdagnamiddag door de supermarkt wordt gesleept. Nog eens lachen.

En wachten.

Ik deed niets.

Ik deed niets, om zo veel verschillende redenen. De morele bezwaren en de droevige blik van de vrouw in mijn hoofd, uiteraard, maar zeker ook de plaats waar het allemaal gebeurde: dit is niet zomaar een café, dit is mijn werkplek, mijn favoriete vroeger, de plaats waar ik kom als ik de wereld buiten wil sluiten.

Ik moet opgehouden zijn met lachen, want het meisje zette haar baret op, deed haar jas aan en ruimde haar tafeltje af (fuck: pluspunt!) Ze liep naar de deur en keek daarbij alleen maar boos voor zich uit. Wat een mooi meisje, merkte ik op, zeker van dichtbij. Ze zag er lief uit, en onschuldig. Iets te grote wenkbrauwen misschien, maar ik heb gehoord dat dat terug mode wordt.

Deur open. Deur dicht.

Dag meisje, dag.

Ik voelde mij minder stoer, minder geflatteerd door de aandacht dan ik had gehoopt. Redelijk kut zelfs, om er dan maar een woord op te plakken. Neen, werken zou er die avond niet meer van komen. Ik las verder. Juliet, Naked, in het Engels.