Ze praat een beetje gek, de mevrouw van de schoenenwinkel, maar dat kan haar niet zoveel schelen. Ze praat graag, en als je op haar leeftijd net een compleet nieuwe taal hebt geleerd voor je werk, dan kan je die maar beter zoveel mogelijk gebruiken. Of ik hier drie weken geleden ook al niet was, netjes in kostuum? En dat ik toen zo’n mooie schoenen had gekozen.

Ze gaat verder, terwijl ik mijn ogen dichtknijp om in mijn ongeschoren spiegel- beeld die jongen van drie weken geleden te herkennen. Dat dat andere paar waarvoor ik nu ben teruggekomen ook al zo knap is, en dat ik zo’n fijne, speciale smaak heb en hoe dat dat precies zo komt, en dat ik maar moet meegaan wanneer zij binnenkort schoenen gaat zoeken voor zichzelf.

Voor een verkoopspraatje klinkt het allemaal te vriendelijk en vooral niet subtiel genoeg. Daarbij raadt ze mij, nogal ongebruikelijk gezien haar beroep, net áf om de schoenen te kopen. Volgende maand staan ze toch in korting en ze zijn wat aan de dure kant maar daar gaat zeker de helft vanaf en anders zal ze mij wel helpen foefelen met de stickertjes, haha.

Ik ben geen geduldig man, lieve schoenenmevrouw. Wanneer ik iets wil, wil ik het nu en zal ik erin zwelgen tot ik buikpijn krijg van de Mignonettes, tot het een beetje brandt wanneer ik pies na teveel hete Doritos, tot ik vrolijk word na de tweede en melancholisch na de vierde Jameson, tot ik mijn nieuwe schoenen heb afgedragen en de hele wereld ze heeft gezien.

Maar goed, voor deze ene keer. We zwijgen over schoenen, we praten over mijn werk, over haar gezin en de winter die komt. Geen wonder dat er nog zoveel miserie is in de wereld, als een banaal gesprek van tien minuten al volstaat om een hele dag weer goed te maken. Volgens mij worden we nog vrienden, de mevrouw van de schoenenwinkel en ik.