“Fok, gij zijt mager!”, riep ze toen ze de deur opendeed. Het was de eerste keer dat we elkaar zagen: zij is een van die surrogaatcollega’s op twitter die het minder erg doen lijken dat ik altijd helemaal alleen op mijn kamer zit te werken. Haar dochter had net een breinaald in de televisie gestoken en zo het toestel en bijna ook zichzelf opgeblazen, dus leek het mij heel altruïstisch om haar de kleine tv te lenen die hier al maandenlang in de weg staat op de slaapkamervloer.
Post Category → hebben!
Pretentious moi
Er zijn zo van die dingen die, zolang je klein bent, netjes in jouw plaats geregeld worden. Een nieuwe bril, bijvoorbeeld, of een afspraak bij de tandarts. Volgens mij moet je een mama zijn om zoiets niet te blijven uitstellen.
Omdat ik flink ben, ben ik vorige week dan toch maar eens gaan kijken voor die bril. Omdat ik héél flink ben, deed ik dat in een winkel die ik nog niet kende. De brillen waren mooi, maar ik werd geholpen door een klein, arrogant mevrouwtje met een schelle stem dat erop stond om in mijn plaats te beslissen wat ik mooi vind.
De dame maakte het zo bont dat ik de winkel wilde uitlopen, maar ondertussen had ik wel een mooie bril gevonden, dus bleef ik zitten en keek ik af en toe jaloers naar de mensen naast mij, die geholpen werden door een lieve homo. Toen het mevrouwtje mij bij na opschrijven van mijn gegevens ook nog eens met de voornaam begon aan te spreken, heb ik haar boos gevraagd of ze daarmee wilde ophouden. In een winkel ben ik meneer, tenzij ik u Echt Lief vind.
De rest van de dag heb ik mij een beetje een eikel gevoeld. Ik ben zo graag beleefd tegen iedereen. Maar ze had het verdiend, en ik heb toch lekker een mooie bril.
De mevrouw van de schoenenwinkel
Ze praat een beetje gek, de mevrouw van de schoenenwinkel, maar dat kan haar niet zoveel schelen. Ze praat graag, en als je op haar leeftijd net een compleet nieuwe taal hebt geleerd voor je werk, dan kan je die maar beter zoveel mogelijk gebruiken. Of ik hier drie weken geleden ook al niet was, netjes in kostuum? En dat ik toen zo’n mooie schoenen had gekozen.
Ze gaat verder, terwijl ik mijn ogen dichtknijp om in mijn ongeschoren spiegel- beeld die jongen van drie weken geleden te herkennen. Dat dat andere paar waarvoor ik nu ben teruggekomen ook al zo knap is, en dat ik zo’n fijne, speciale smaak heb en hoe dat dat precies zo komt, en dat ik maar moet meegaan wanneer zij binnenkort schoenen gaat zoeken voor zichzelf.
Voor een verkoopspraatje klinkt het allemaal te vriendelijk en vooral niet subtiel genoeg. Daarbij raadt ze mij, nogal ongebruikelijk gezien haar beroep, net áf om de schoenen te kopen. Volgende maand staan ze toch in korting en ze zijn wat aan de dure kant maar daar gaat zeker de helft vanaf en anders zal ze mij wel helpen foefelen met de stickertjes, haha.
Ik ben geen geduldig man, lieve schoenenmevrouw. Wanneer ik iets wil, wil ik het nu en zal ik erin zwelgen tot ik buikpijn krijg van de Mignonettes, tot het een beetje brandt wanneer ik pies na teveel hete Doritos, tot ik vrolijk word na de tweede en melancholisch na de vierde Jameson, tot ik mijn nieuwe schoenen heb afgedragen en de hele wereld ze heeft gezien.
Maar goed, voor deze ene keer. We zwijgen over schoenen, we praten over mijn werk, over haar gezin en de winter die komt. Geen wonder dat er nog zoveel miserie is in de wereld, als een banaal gesprek van tien minuten al volstaat om een hele dag weer goed te maken. Volgens mij worden we nog vrienden, de mevrouw van de schoenenwinkel en ik.
The streets are crammed with things eager to be held
Een tijdje geleden waaide er weer een gratis tijdschrift binnen. Dat gebeurt hier wel vaker. Meestal zijn dat mannenbladen, dan halen we de lingeriekalender eruit en die hangen we tegen de muur, onder de foto van het kindeke Jezus. Het tijdschrift van deze week deed zich ook voor als een mannenblad, maar stond stiekem vol met slechte artikels en tips om onze vrouwen te behagen. Goed geprobeerd, maar niet met ons, Feelingwijven!
In dat boekje met verdoken propaganda stond ook een interview met Jeremy Hackett, de Londense keizer van het maatpak. Het kostuum, aldus Hackett, is tegenwoordig weer razend populair bij jonge mannen. Dat komt omdat zij “zijn opgegroeid met vaders in jeans. (…) Ze willen hun ouders niet imiteren, dus grijpen ze terug naar de look van hun grootouders”.
Misschien is het wel daarom dat ik al een tijdje niet meer buitenkom zonder das. Misschien is het een fase. Misschien ben ik mezelf aan het heruitvinden om uit mijn quarter-life crisis te geraken. In ieder geval heb ik altijd gezegd dat ik met mijn eerste loon een overdreven duur maatpak zou kopen, en afgelopen weekend heb ik die belofte met een beetje vertraging waargemaakt. Zaterdag mag ik het afhalen. I don’t think you can handle this.
Dit is mijn honderdste post, laat het controlecentrum weten. Ik vind dat veel, voor een uit de hand gelopen grapje ten koste van mijn huisgenoot. Wat mij nog veel meer verbaast, is de omgekeerde Fortisbeweging die de bezoekcijfers hebben genomen tijdens deze periode. Op een handjevol usual suspects na heb ik geen flauw idee wie al die mensen zijn, laat staan wat ze in godsnaam aan deze stukjes vinden, maar ik kan niet zeggen dat het mij koud laat. Bedankt dus, wie jullie ook mogen zijn.
What you call a faux pas sounds like peut-être to me
Net zoals mijn grote idool hou ik van gadgets. Net zoals hij koop ik enkel nieuw speelgoed om mezelf te trakteren wanneer ik het verdien. Daarom heeft hij twaalf computers en zestien iPods, en ik vooral veel spaargeld.
De voorbije weken heb ik veel wakker gelegen. Dat stoort niet, slapeloze nachten zijn de meest productieve. Alleen vertik ik het om het licht aan te doen, en al helemaal om in het donker aan een koud bureau te gaan zitten typen. Bestond er maar een alternatief. Klein, licht, snel en altijd binnen handbereik. Nastia Luikin, bijvoorbeeld, met een pen met een lampje.
Of, iets legaler: een Asus Eee. Het goedkoopste model kost minder dan een nieuwe gsm of digitale camera, ziet er even goed uit als een Macbook en zelfs Gary Glitter heeft nog nooit zoiets kleins op zijn schoot gehad. Dat formaat heeft zelfs geen enkel nadeel: mijn ranke meisjesvingers dansen over het toetsenbord en de letters in OpenOffice zijn perfect leesbaar.
Geen vervanger voor mijn oude thesislaptop, zeker niet, wel een ideale tekstverwerker en internetmachine voor onderweg. Ik hoop nu al een beetje dat ik vannacht niet kan slapen. En jij, Nastia?
Betty said she prayed today for the sky to blow away
Ik was bijna klaar met een heel artikel over mijn kleine nieuwe iPod, over mp3-spelers waar veel te veel muziek op past, hoe diezelfde muziek daardoor al haar waarde verliest en hoe leuk het niet zou zijn om nog eens te kunnen uitkijken naar een nieuwe cd. Daarna had ik nog iets over Nick Drake, Morrissey en Lou Reed en zou ik afsluiten met een gevatte grap of twee waarvan we allemaal denken van “goh, was ík daar maar opgekomen”.
Jammer genoeg ben ik ergens onderweg ook zelf alle interesse kwijtgeraakt. Ik ga een beetje muziek luisteren.
“You’re a few years overdue.
I spent them waiting here for you.”