Categorie: werk

Each fallen robin

Nauwelijks een maand aan het werk, of ik  verhuis al  naar een minder hectische afdeling,  met  een eerste  loonsverhoging op zak. Als ik dit tempo  kan aanhouden,  trek ik tegen  het voorjaar van  2008 al in  in  mijn eerste Yezerskiy Tower op Fifth Avenue. Alsof ik het verhuizen nog niet beu ben.

Vanmorgen  heb ik in de Delhaize iemand gezien met wie ik al lang niet meer heb gepraat. Of dat nooit echt heb gedaan, ook al was dat soms dringend nodig. Ik heb croissants gekocht en een fruitsapje en ben naar buiten gegaan.

Niet met die pen, niet op de grond

Ik werk negen uur per dag. Daarnaast sta ik er nog twee in de file.  Ik eet en kijk televisie, maar  ik onthou niet wat er gebeurt.  ’s Nachts droom ik  over het repetitieve werk  dat ik  overdag  uitvoer. Ik word er stilaan erg goed in. Voor bloggen schiet er nog maar weinig tijd over.  Binnen twee weken loopt mijn contract af en word ik weer mijn praatzieke zelf.

Tijdens mijn middagpauze  draaiden ze Wespen op de appeltaart op de radio en heb ik de auto aan de kant moeten zetten tot het afgelopen was.

De site  van de week is deze blog van nieuwsjunkie. Omdat de leukste complimenten steeds gegeven worden door mensen die je niet kent.

De dag waarop het glas regende

Ik heb  de hint  begrepen:  het is hoog tijd voor een nieuwe update.  Blijkbaar  kan ik geen week  meer kan gaan werken zonder de bezoekersaantallen van  deze blog de dieperik in te zien duiken. Heb ik al iets nieuws te melden?

Mijn  korte bezoekje aan  Rock Herk was licht bevredigend.  Ik kwam  enkel en alleen om The Thermals en Grote Mil aan het werk te zien en  kon daarin afklokken op net geen twee uur.  Zelfs  het te dure bier  en  de overdreven  talrijke  pottekijkers  konden de pret niet meer drukken.

(meer…)

After the applause had died down

“80% of success is showing up”, zei Woody Allen ooit. Ik denk niet dat er iemand bestaat op wie deze uitspraak meer van toepassing is dan op mij. De laatste tijd kost het me steeds meer moeite om naar een sollicitatie te vertrekken of heel Leuven af te lopen om interim- of werkloosheidsdossiers in orde te brengen. Een latente depressie die nog gevoed wordt door de vele afwijzingen en een gebrek aan slaap en gezelschap door te veel avondwerk.

Ondanks alles ben ik vandaag toch opgestaan voor een gesprek in het Koninklijk Filmarchief. De bibliotheekjob die daar openstaat is niet al te opwindend, maar ik zou er wel de hele dag persteksten kunnen lezen uit honderd jaar filmgeschiedenis. Mijn eigen artikels probeer ik dan wel te verkopen in mijn vrije tijd.

Nog twintig procent te gaan.

(Ik weet dat jullie zitten te wachten op een recensie van Berlin in Vorst Nationaal eergisteren, maar die komt er niet. Wie een idee wil krijgen zet de cd maar eens loeihard op in de auto om twee uur ’s nachts, op een lege autostrade.)

Op weg naar Woodward

Vandaag: solliciteren bij Het Nieuwsblad. Een kans om redacteur te worden laat ik niet zomaar schieten, dus stuurde ik mijn kat naar de schriftelijke proef van Wifebeaters on Wheels en haastte me naar Groot-Bijgaarden. Daar een lang niet onaardige test afgelegd, maar er waren nogal veel gegadigden voor dat ene plaatsje. Waarschijnlijk kan ik het dus wel schudden, maar dat zijn zorgen voor later.

In afwachting ben ik eindredacteur geworden bij Cutting Edge. Dat is een mooie website vol kwalitatief hoogstaande artikels over cultuur en media, zoals ik zal verkondigen aan iedereen die me vraagt waar ik tegenwoordig zoal mee bezig ben.

Het is nog geen Hofland of Woodward, maar we komen er wel.