Post Category → boek één
Ik wil een column over je schrijven
Tradities geven niets om het moment zelf. Zij gebruiken het moment alleen maar als excuus om te mogen terugdenken aan het jaar ervoor, en hoe leuk het toen was om te mogen terugdenken aan het jaar dáárvoor.
De première van het Politikatoneel gaf mij een excuus om te mogen terugdenken aan Salomé en D., zelfs al werd er nu Over Eva gespeeld. All About Eve is geen film van Billy Wilder, maar desondanks een enorm leuke film. Deze bewerking leende er vooral de humor en de razendsnelle dialogen uit, die de acteurs met wisselend succes afvuurden. Er waren meisjes die de show stalen, dat waren dezelfde meisjes als vroeger, en er waren jongens die verdacht overtuigend een wanker konden neerzetten.
Nooit meer naar buiten, nooit meer iemand zien
Na drie dagen herrees San F. Yezerskiy uit de dood. Meteen kreeg hij het gevoel alsof dit al eens eerder was gebeurd. Wanneer zijn ogen weer aan het licht gewend waren, zag hij dat twaalf paar ogen hem vol verwachting aankeken. Hij schudde het hoofd, draaide zich om en rolde de steen weer op zijn plaats.
Dit is het plan dat ik eerder al heb aangekondigd: de komende twintig dagen schrijf ik gemiddeld duizend woorden per dag. Het maakt niet uit of dat verhaaltjes, columns of brieven zijn. Om de andere dag loop ik vijf kilometer of meer. Ik eet mijn five a day en ik drink geen alcohol. Als ik één van deze dingen opgeef, zoek ik weer een grotemensenjob.
Terwijl ik dit schrijf nodigt Facebook mij uit om mee te doen aan No Shave November, een actie die precies inhoudt wat de naam doet vermoeden. Ik overweeg om ook mijn baard te laten staan, zodat ik na dag twee al niet meer onder de mensen durf te komen. Soms moet je discipline een handje helpen.
Hier zit ik dan, twintig dagen lang. De deur staat op een kier.
Het een-na-laatste grijpen
Een tijd geleden, het was nog geen zomer, zag ik op weg naar het werk een dode kat liggen. Het leek alsof ze sliep aan de kant van de weg en af en toe kwam er een vogel pikken in het rode spul naast haar buik. Ik liep er voorbij en ging doen wat ik elke dag doe. Ik werkte hard, at mijn boterhammen en praatte met een meisje over ontsnappen en toen ik ’s avonds terug naar huis liep lag die kat daar nog steeds. Ik dacht: dit lijkt op het begin en het einde van zo’n artsy lowbudgetfilm over een jongen die zijn best doet om vanalles te bereiken, maar achteraf ontdekt dat hij niet beter af is dan tevoren.
Deze maand is er een lied dat op de meest onverwachte momenten terugkeert, als een motief bij alles wat ik voor altijd wil onthouden – van een toneelstuk tot een autorit.
Vroeger dacht ik dat motieven en een cyclische structuur in films en romans geforceerd werden, om de verhalen gemakkelijker en grijpbaar te maken. Ondertussen weet ik dat zij juist afgezwakt worden, om geloofwaardig te maken wat in het echt zo schoon en toevallig is.
Boek één zal een cyclische structuur hebben, en een populaire single als belangrijkste motief. Maar dat is voor volgend jaar.