Na een halve dag babysitten op twee peuters die schipperden tussen opstandig en hartverscheurend lief – en de daarbijhorende onderdompeling in het universum van Kaatje, waarbinnen de mij vertrouwde wetten van de logica geen enkele vorm van houvast boden – kwam ik volkomen afgepeigerd thuis, niet in staat om nog meer dan vier stappen te verzetten.
Post Category → stad
Wachten tot je landt (3)
(maart 2014)
Ik nam een afslag te vroeg, waardoor ik gedwongen werd een binnenweg te nemen via een drietal kleine dorpen, die door dezelfde hoofdweg met elkaar waren verbonden. Vlak voor het binnenrijden van het tweede dorp moest ik aan de kant gaan staan voor een rij praalwagens onderweg naar een carnavalsstoet. Drie tractoren trokken elk een oplegger, versierd met groteske koppen van plaatselijke beroemdheden die ik niet herkende.
Lionel
Het klinkt zo vergezocht, zo speciaal bedacht voor deze plek dat ik het aanvankelijk zélf niet eens kon geloven, maar toen ik vanavond in Brussel de hoek omsloeg op weg naar het station om nog op tijd thuis te geraken voor het voetbal, stond ik daar opnieuw oog in oog met Lionel.
Vlees
Ik lijd aan een ziekte die mij ertoe dwingt om het grootste gedeelte van mijn tijd in mijn eigen hoofd door te brengen. Ik slik medicatie die mijn meest primaire driften verstoort en sommige ervan zelfs helemaal uitschakelt. Het kost mij dikwijls de grootste moeite om mezelf eraan te herinneren dat een mens méér is dan wat hij denkt of wat hij tegen zichzelf roept wanneer niemand anders het horen kan.
Aan dit alles dacht ik toen ik in het SMAK langs de sculpturen van Berlinde De Bruyckere liep. Ik keek naar verwrongen lichamen die niet klopten – net menselijk genoeg om ze een persoonlijkheid toe te schrijven, net te veel louter vlees om dat bijzonder ongemakkelijk te laten voelen.
Vlees en geweien en hout brachten mij na maanden terug naar de wereld die er vóór het nadenken was. Ik begreep opnieuw hoe tastbaar en hoe kwetsbaar wij allen zijn. (In een donkere kamer zag ik een magere naakte vrouw, helemaal alleen. Ze stond voorovergebogen met haar haren in haar handen. Zij is de enige bij wie ik dacht dat de pijn van binnenuit kwam. Pas achteraf besefte ik met een schok dat dat alleen zo leek, omdat ze haar gezicht verborgen hield.)
Sneller dan ik zelf wilde haastte ik mij naar buiten – het beklemmende gevoel werd te groot. Ik liep de trappen af, ik haalde adem. Ik moest dringend naar het station nu, maar ik bleef gewoon staan. De zon kwam van achter de wolken door. Ik voelde mij weer vlees. Heel even voelde ik mij weer vlees.
There is love in you
Sinds er gebeurde wat er is gebeurd, beweeg ik mij tegelijk onrustig en vol nieuwe ambitie voort. Ik maakte een tekening die zo ver mogelijk weg bleef van alle grote statements en geroep. Ik sprak op vier avonden tijd af met evenveel van mijn liefste vrienden en keek urenlang uit naar het moment waarop we elkaar zouden vasthouden. Ik liep steeds vaker buiten rond in deze kleine stad, die meer aanvoelde als een dorp dan ooit.
Wachten tot je landt (2)
(maart)
Het is iets meer dan een maand geleden dat ik onderweg naar huis werd tegengehouden door een man op straat. Hij vroeg mij of ik Frans sprak. Ik stopte en zei dat ik dat wel kon proberen.
Wachten tot je landt (1)
(februari)
I.
Ik heb een man geslagen. Niet heel hard, op de achterkant van zijn hoofd. Daar ben ik niet trots op, maar in mijn verdediging: hij had eerst mij en een hoop andere mensen bezeerd door luid schreeuwend en wild om zich heen schoppend doorheen een groep wachtenden te stormen op het perron.
Het was maar een kwestie van tijd voor er iets als dit zou gebeuren.