Een goed verhaal heeft een held, die vertrekt op één plaats en komt op dezelfde plaats weer aan en in de tijd daartussen leert hij het een en ander bij. De held van dit verhaal ben ik, en deze week keerde ik terug naar Oostende voor Theater aan Zee, waar precies een jaar geleden de Joke Schauvliege Challenge 2010 formeel van start ging.

Volledig opgebrand na twaalf maanden wikken en wegen, liet ik mijn programma samenstellen door het meisje dat ’s ochtends in mijn badkamer liedjes zingt. Zij nam mij mee naar Gek van liefde van De Maan, een kindervoorstelling over een jongen die, gewapend met alleen maar een videocamera en tientallen uit ijzerdraad gevouwen poppetjes, het verhaal vertelt van de strijd die hij zonet heeft verloren. De echte Tuur De Weerdt van tv geeft hierbij een overbodige in- en uitleiding, die te zwaar is voor kinderen en te gekunsteld romantisch, over maanlicht dat op vogeltjes schijnt en hoe zich dat met waanzinnige liefde laat vergelijken. Van al de rest heb ik erg genoten.

Tijdens een korte wandeling op de zeedijk hoorde ik  Nele Van den Broeck soundchecken. Jammer genoeg werden wij op hetzelfde moment in het Kursaal verwacht voor het alom bejubelde Bezette stad/Ville occupée van KVS. Ik heb nog nooit een negatieve recensie geschreven, maar toen mijn programmatieprinses na afloop alleen maar “sorry” kon uitbrengen, vond ik die excuses niet eens zo misplaatst. Zes rappers zouden een eerbetoon moeten brengen aan Paul van Ostaijen, maar doen dat zo knullig dat het eerder een persiflage lijkt, alsof ’s mans stijl niet meer is dan een trucje dat iedereen naar goeddunken kan bovenhalen. De maatschappelijke aanklachten zijn naïef, op het puberale af, en het geheel wordt je als één monotoon blok in het gezicht gegooid. Kijk, iedereen mag met woorden spelen zoveel hij wil, maar ik ben met Def P. opgegroeid, dus verwacht niet dat ik om het even wat goed zal vinden. Geert heeft zich ooit lovend over deze voorstelling uitgelaten. Ik bezie Geert niet meer.

Wij lieten Oostende voor wat het was en zochten de rust van Brugge op. De challenge was voorbij. Ben ik nu een held? Heb ik iets bijgeleerd? Op twaalf maanden tijd heb ik zeventien stukken gezien. Hoeveel Joke Schauvliege er heeft gehaald, weet ik niet. Het is ook helemaal niet belangrijk wie er gewonnen heeft, maar laten we voor de vorm toch maar zeggen dat ik dat ben. Hieronder het volledige overzicht:

Een naamloze improvisatieshow van RIOT in Antwerpen
Sunday Smile van MARS! in Oostende (!)
De Pruimelaarstraat van ’t Arsenaal in Overpelt
Krapps laatste band van NT Gent in Leuven (!)
En zo werd het toch nog gezellig van Lazarus in Leuven
U bent mijn moeder van HetPaleis in Brussel
Spoken word van Henry Rollins in Brussel
Wees gul met uw organen van Het Vernieuwd Gents Volkstoneel in Peer
SPEECH (toonmoment) van MARS! in Antwerpen
Naast/de verhalen die wij zijn van Braakland/Zhebilding in Leuven
Softie van Gunter Lamoot in Bocholt
Het leven en de werken van Leopold II van KVS in Leuven (!)
Over Eva van Politikatoneel in Leuven
Doe het met flair van Thiasos in Gent
Vogels gaan ook dood van VAART in Leuven
Gek van liefde van De Maan in Oostende
Bezette stad/Ville occupée van KVS in Oostende

Ik wil u niet vervelen met statistieken allerhande, maar één cijfer geef ik toch mee: deze zeventien stukken hebben mij alles samen vijfentachtig euro gekost. Dat komt neer op exact vijf euro per stuk. Theater in Vlaanderen is allerminst elitair.

De laatste zinnen van deze tekst schrijf ik met een krop in de keel. Ik hou er niet van wanneer dingen voorbijgaan. Welke taak zal ik mezelf opleggen om het zwarte gat te vermijden? De Ignace Crombé Challenge 2011? Twaalf maanden, twaalf iets te jonge meisjes? Ik houd u op de hoogte.