Post Category → scene

All this buttoning and unbuttoning

Niet zo gek lang geleden kwam de bassist van Six Hands op de proppen met een schitterend concept: een secret Santa voor mixtapes. De namen van al zijn vrienden gingen in een hoed en toen ze er weer uitkwamen, wees het toeval mij het meisje Coby toe. Van Coby wist ik op dat moment alleen hoe ze eruit zag en dat ze heel streng kan kijken naar jongens die haar per ongeluk aanstaren. Dat laatste is echter niet zo relevant voor dit verhaal.

Een mixtape samenstellen voor iemand die je niet kent, is minder evident dan het lijkt. Enerzijds moesten de twintig liedjes een zo volledig mogelijk beeld schetsen van wie ik ben, anderzijds moest het artwork mooi genoeg zijn om naar te kijken, voor het geval dat wie ik ben de ontvanger niet zo zou aanstaan. Het resultaat: twee cd’tjes – een om op te dansen en een voor ’s nachts -, een hoesontwerp gebaseerd op  Goodbye, Chunky Rice, een brief geschreven op mijn antieke typmachien en dat alles verpakt in een zwarte luxebox.

Het geheel kreeg de titel All this buttoning and unbuttoning. De tracklist vinden jullie hieronder. Uiteraard heb ik de mixtape zelf nooit naar Coby opgestuurd. Dat zou immers illegaal zijn. Ha ja.

Continue reading →

Old farts dancing

Voor een keer waren wij nog eens de jongsten in de zaal, afgezien misschien van de tweede of derde vrouwen van de voormalige punkers die nu uitzinnig stonden te pogoën in het niemandsland voor het podium. Zij, de mannen, voelden zich weer twintig, maar al na het eerste nummer werd duidelijk hoezeer zij zichzelf hadden overschat. Buiten adem dropen zij een voor een af om foto’s te gaan maken van de zanger, hun leesbril op het uiterste puntje van de neus. Ook TV Smith op het podium was de tijd uit het oog verloren en schreeuwde bindteksten in het rond alsof de afgelopen dertig jaren nooit hadden bestaan, alsof hij nog buiten de maatschappij stond, alsof Labour het land nog zou kunnen redden. Het meest nog had hij weg van een dementerende oudstrijder die in het rusthuis iedere middag hetzelfde verhaal over vroeger vertelt, tientallen vintage buttons als decoraties op zijn revers gespeld.

Continue reading →

Maybe that’s why songs get sung

(Het is voor het eerst in vier jaar dat ik hier een clipje rechtstreeks van YouTube overneem. Terecht, blijkbaar, want het staat behoorlijk debiel.)

Met Kerst vertelde ik over het halve boek dat ik deze zomer heb weggegooid, nadat ik erachter kwam dat iemand anders een heel gelijkaardig verhaal al veel beter had uitgewerkt. Nu het opnieuw wat rustiger is geworden, ben ik klaar om te herbeginnen met iets nieuws, mede dankzij dit lied van Ben Folds en Nick Hornby. Het zal nog niet zijn voor morgen of voor volgend jaar, maar hiermee hebben jullie al een idee van de sfeer.

Niet aan vroeger denken niet aan vroe

Heb ik niet goed opgelet en zijn eindejaarslijstjes nu definitief passé? Dat de internetpolitie mij dan maar komt arresteren.

  • Boek: in 2010 heb ik nauwelijks iets gelezen dat in 2010 is uitgekomen. De grote uitzondering is Misschien sliep je al van Rick van Leeuwen, het boek waardoor ik al m’n eigen kladjes heb weggegooid. Creëren is ook een snelheidswedstrijd.
  • Cd: als Ben Folds en Nick Hornby samen een cd opnemen, dan moet en zal ik die goed vinden – wat mijn mening ook moge zijn. Verder heb ik erg genoten van Broken Glass Heroes, B. Dolan, Best Coast en Tindersticks, die liedjes maakten zo mooi dat zelfs de cd-speler in mijn auto ze niet meer wil teruggeven.
  • Film: A Single Man staat eenzaam op de eerste plaats, gevolgd door de eerste vijf minuten van Michael Moores Capitalism: a love story. In de categorie kort: Jacco’s film (grappig en ontroerend) en Misschien later (ronduit verbluffend).
  • Theater: het feestelijke einde van de Joke Schauvliege Challenge. Op de valreep zag ik nog Het leven en de werken van Leopold II, meteen het beste van alle zeventien stukken. Lysistrata in Gent en de Brugse Poëzienacht waren memorabel om heel andere redenen.
  • Concert: ik bezoek minder optredens dan vroeger, maar weet ze beter uit te kiezen. Brons gaat naar de acte de présence die Boy George bij Mark Ronson gaf, zilver is voor Beirut en zeven gouden medailles liggen sinds januari al bij Rudy Trouvé en zijn iH8 Camera.
  • Televisie: heel onverwacht werd ik gegrepen door Belga Sport en De Flandriens, in die mate zelfs dat ik een koersfiets heb gekocht. Daarnaast is elk jaar met nieuwe afleveringen van Doctor Who en Peep Show een prima televisiejaar.
  • Herinnering: 2010 zou het jaar worden van alles anders, en niemand kan beweren dat ik geen woord gehouden heb. Er is een nieuw meisje, nieuw werk, een nieuw huis en toch bleef alles bij het oude.

Wij zijn geneigd te denken dat later alles beter zal zijn. In werkelijkheid is later gewoon nog meer vandaag, maar dan zonder Jan Wauters. Ik wens u een prachtig vandaag, ook vanwege Ik ben een astronaut, lief.

Let’s not fall apart

Het is niet enkel door mijn haar dat ik ’s avonds binnen blijf. Ik heb het een beetje gehad met die inwisselbare optredens, met lachen naar mensen die ik nauwelijks ken, met uitkijken hoeveel ik drink omdat ik achteraf nog terug naar huis moet rijden. Misschien zou ik een leukere man zijn als ik mij een appartement in het centrum kon veroorloven.

Maar aan de andere kant had ik nog steeds niets gehoord van Broken Glass Heroes, het nieuwe groepje van Pascal Deweze en Tim Vanhamel, en was dat geen goede reden om toch nog eens een vrijdagavond in Het Depot door te brengen? Het klonk fantastisch. Okee, er waren te veel mensen die in mijn persoonlijke ruimte kwamen dansen en anderen die maar bleven praten doorheen de mooiste liedjes maar zoveel maakte dat niet uit, want ik had eindelijk nog eens muziek gehoord die mij kon beroeren van begin tot eind.

Na Broken Glass Heroes begon het Hindu Nights feestje en daar voelde ik mij nog steeds niet op mijn gemak. Dat gaf niet, want ik zou snel weg kunnen: de volgende ochtend moest ik vroeg op om een trein te missen naar Amsterdam. Ik dronk drie biertjes, want ik had een slaapplaats in het centrum.

I can see why you prefer Solomon to Art

In de warme nazomer van 2004 bracht ik met mijn studentenvereniging een weekend in Noord-Limburg door. Ik speelde er kennismakingsspelletjes met achttienjarigen en had geen enkele aandacht voor de wereld buiten het kampeerterrein, tot ik een sms kreeg van de jongen die later mijn huisgenoot zou worden. “Dré is dood, man.” Ik schrok.

(meer lezen op deredactie.be)

De Morgen heeft haar in memoriam voor Solomon Burke quasi volledig gekopieerd uit Wikipedia. Ik vond dat de man een mooier eerbetoon verdiende. Mijn bedoelingen waren goed, maar uiteindelijk heeft de meest hectische middag van het jaar een niet meer dan middelmatig stuk opgeleverd.