Alle meisjes ruiken naar frituursnacks

Vanop de toren van de protestantse kerk keken we uit over de stad. We zagen wie er allemaal een dakterras had en wie niet, en hoe de weinige mensen door de straten druppelden. Slechts hier en daar was een oranje stip te zien, uitbundig werd er niet gevierd.

Tachtig meter onder ons stond de auto geparkeerd, volgeladen met fruitsap en dubbelvla en twee dozijn andere spullen die je alleen bij Albert Heijn kan vinden. Toen ik daaraan dacht kreeg ik honger. Ik had van de hele dag nog niets gegeten, behalve twee ijsjes in de plaats van mijn boterhammen.

Continue reading

Een wereld vol watten

Twee weken geleden beloofde ik iets nieuws. Ik hou mij altijd aan mijn beloftes.

Bijna een jaar geleden leerde ik dankzij Het Laatste Uur Louis Van Dievel kennen, baas van deredactie.be en schrijver van de beste boeken ter wereld. Diezelfde Louis Van Dievel heeft mij maandenlang bespioneerd en mij uiteindelijk gevraagd of ik geen column wou schrijven op de site van zijn nieuwsdienst. Een  aanbod dat ik niet kon afslaan.

Ik kan het toch geen werk noemen als iemand mij komt vragen om te doen wat ik altijd doe: mij halfverdrietig door het leven krabben en daar af en toe iets bij opschrijven? Mijn eerste bijdrage gaat over God en Poeske Scherens en staat, met een beetje vertraging, hier online.

(Mijn naam is verkeerd geschreven en er staan gekke tussentiteltjes in de tekst. Zo wil Louis mij met beide voeten op de grond houden. Er wordt goed voor mij gezorgd.)

Hoe zei Jan Mulder dat laatst nog? “Een columnist is geen schrijver, maar een waarnemer, een béschrijver.” Ik ben nog steeds gewoon die wanker met zijn schriftjes. Maar we gaan ons amuseren, daar op die andere site.

You’re giving birth to a jealous lover, baby

Dit moet de drukste zondag van het jaar zijn. In de rand rond Brussel proberen wielertoeristen bezet grondgebied te heroveren, in de hoofdstad zelf zoeken paranoïde randfiguren steun voor hun complottheorieën en in Spa dendert Lewis Hamilton anderhalf uur in het rond om daarna gruwelijk bestolen te worden. Dat ze er allemaal hun plan mee trekken. De eerste zondag van september behoort voor altijd toe aan Leuvens grootste volksheld: Poeske Scherens.

Continue reading

Flower sniffin’, kitty pettin’, baby kissin’ (2)

Weer een vreemd voorval in onze cursus onderzoeksjournalistiek voor luie mensen: Het Laatste Nieuws bewerkt een van de bekendste sportfoto’s van dit decennium. Het logo van Feyenoord op het origineel is weinig subtiel vervangen door… Ja, door wat eigenlijk? En waarom? Volgens de lezers zal het wel weer de schuld zijn van asielzoekers of de vakbond.

Update: het logo dat over dat van Feyenoord is gephotoshopt, is dat van het ijshockeyteam Carolina Hurricanes. Het werk van een mysterieuze fan, en zonder nadenken overgenomen door Het Laatste Nieuws.

Meer  integer medianieuws: dinsdag zendt Canvas Stephen Fry’s documentaire ‘The Secret Life of the Manic Depressive’ nog eens uit. Vergeet geen nota’s te nemen, dit is te kennen voor het examen.

It’s the one thing that makes me humble

Het was een mooie avond, het was deze mooie avond, toen ik thuiskwam van het toneel.  Op Canvas werd een deel van mijn belastinggeld gebruikt voor een BelgaSport documentaire over Josip Weber. Ik keek maar half. Ik was wat aan het opruimen, mijn mail aan het nakijken, tot ik plots iets bekends zag flikkeren op de achtergrond.  Beelden van het WK ’94, verdomme. Ik ging voor de televisie op de grond zitten en ik voelde mij alsof ik in een in thee gesopte madeleine had gebeten.

Continue reading

The Big O’

Er zijn drie dingen waar wij mannen onmogelijk aan kunnen weerstaan: als we water zien beginnen we daar stokken en stenen in te gooien, in de buurt van een kaars verbranden we alle servetten, bierviltjes en balpennen die we kunnen vinden, en wanneer we tijdens het zappen terechtkomen op het snooker op BBC2, blijft de televisie ook stáán op het snooker op BBC2.

Zaterdagavond heb ik mezelf getrakteerd op een dodgy restje vis uit de koelkast, waarna ik nog tot drie uur ‘s nachts Litvinenkootje mocht spelen boven een wc-pot die ik nog niet zo lang ken. In de film over de daarop volgende zondag was ik dan ook eerder een figurant dan the guy who gets the girl. De begeleidende soundtrack werd het UK Championship.

Continue reading