Legokastelen tegen de wind

‘Hier moet ge niet werken,’ lacht de schilder elke ochtend wanneer ik binnen kom. Ook na de derde dag heb ik nog steeds geen idee wat hij hier precies mee bedoelt. Aan de ene kant hoor ik: ‘welkom thuis, hier ben je veilig, vanaf nu is alles goed’ — wat de best mogelijke manier is om iemand te begroeten in zijn eigen huis — maar voor hetzelfde geld bedoelt hij het ironisch, zoals in: ‘pak maar gauw een beitel, jongen. Ikzelf ben al van zeven uur bezig.’

De schilder toont mij hoe ik barsten moet maken in de muur en hoe ik diezelfde barsten daarna netjes weer opvul. Na de eerste helft van het werk vind ik de lijnen in het gips zo mooi dat ik ze het liefst van al voor altijd wil laten zitten, maar ik weet dat het mij niet zal lukken om dat uitgelegd te krijgen in de discussie die dat onvermijdelijk zou opleveren.

’s Middags wandel ik langs de rivier naar de doe-het-zelfzaak. Op een bank aan het water ligt een grote knuffel van een hond met z’n tong uit z’n bek. Een paar straten verder zijn twee meisjes van een jaar of twaalf bezig een fiets ondersteboven te tillen. Ik loop ze voorbij, omdat ik niet iemand wil zijn die zomaar zijn hulp opdringt waar dat niet nodig is, maar wanneer ik achterom kijk, staren er toch vier ogen vragend in mijn richting. Een halve minuut later ligt de ketting weer op de fiets en kunnen de meisjes verder.

De volgende dag ontmoet ik hen opnieuw, op dezelfde plaats, onderweg naar dezelfde winkel — er zijn meer barsten op te vullen dan ik dacht — en we zwaaien uitbundig naar elkaar. Kijk: ik woon hier nog niet eens echt en ik heb al vrienden gemaakt.

Een instabiel plan

Het begon met een vluchtig idee, een paar jaar geleden.

Ik keek naar de collages die mijn beste vriend elke week aan de lopende band uitspuwt, en voor het eerst begon er mij iets te storen. Ja, ik was jaloers op hoe productief en ongedwongen hij kan werken, maar het was ook zo verdomd vluchtig allemaal. De echt steengoeie dingen die hij maakte, werden telkens meteen begraven onder al de rest en ik kon echt niet álles redden door er eerst een linosnede en dan een t-shirt van te maken.

Wat als ik een langere tekst voor hem zou schrijven, die hij dan kon opdelen in collages die in het beste geval allemáál goed waren, en dan zou ik daar een boekje van maken en op het internet pleuren en dan zou dat resultaat tenminste iets meer tastbaar zijn en een iets langer leven krijgen?

Ik stal wat zinnen uit wat wij vroeger geschreven hadden, in dat ene jaar waarin wij exact hetzelfde hadden meegemaakt, bouwde daar een tekst rond en stuurde hem die door. Een half jaar later kreeg ik een berg collages terug en konden we allebei nog een jaar lang keihard doorwerken – hij als creatief genie, ik als producer.

Toen kwam er een nieuw probleem: in dit boekje was ondertussen al zo veel werk gekropen en we waren allebei zo blij met het resultaat, dat het zonde zou zijn om het niet op papier uit te brengen. Ik besloot een gok te wagen, haalde geld dat ik echt niet kon missen van m’n rekening en werkte een paar nachten door om alles drukklaar te krijgen. We hadden een boekje, en heel veel stress over wat er daarna zou gebeuren.

Wat er daarna gebeurde was mooier dan ik het me had durven voorstellen: er kwamen twee boekvoorstellingen waar mensen mij knuffelden en soms zelfs om mijn grapjes lachten, uit het internet stroomde alleen maar liefde en vandaag, nauwelijks twee weken na de release, zijn tenminste die drukkosten al terugverdiend zodat ik deze maand gewoon de huur kan betalen.

Dit is ongelooflijk. Ik wil jullie, stuk voor stuk, zo, zo hard bedanken hiervoor.

Deze rit is nog lang niet voorbij, maar vanaf nu kan ik rustig aan het stuur zitten, met één arm door het open raam. Ik hou van jullie.

Een Instabiel Idee

Update 5/7: De undergroundscene is de allermooiste, maar zelf iets uitbrengen wordt verdomd hard werken als mensen niet meteen enthousiast worden van wat je hebt gemaakt en het spontaan mee beginnen te verspreiden op manieren die je zelf nooit mogelijk had geacht.

Oh, the places you’ll go

Hét moment waarop je als voetballer beseft: ‘fok, ik ga naar het WK’, is waarschijnlijk wanneer je de Paninisticker met je eigen gezicht erop in handen krijgt. Alleen gaan de stickerboeken al in productie vóór de officiële selectie van elk land bekend is. Zo blijven er elk jaar opnieuw een aantal spelers achter die wel naar het toernooi gaan, maar toch niet in het officiële boek zijn opgenomen.

Dave met z’n MIFA-project heeft daar iets op gevonden: hij laat in de aanloop naar elk toernooi de ontbrekende spelers portretteren door kunstenaars van over de hele wereld, om daarna een website en een boek te kunnen samenstellen waarin ook zij een plaats krijgen. Nooit heb ik mij sneller ergens voor opgegeven.

Ninon Abena komt uit voor Kameroen. Dit wordt haar tweede WK, en ik hoop samen met haar dat zij in Frankrijk haar eerste speelminuten krijgt.

I’ll go out without a blink

De dag die begon met het nieuws dat een groot deel van mijn muziekverzameling onbeluisterbaar was geworden, eindigde met het mooist denkbare antwoord daarop. In een helverlichte AB rees de ene vrouw na de andere uit het publiek naar boven, voor het meest aangrijpende crowdsurfmoment dat ik in mijn leven al heb bijgewoond. Hoe hard ik mij tot dan toe ook had geërgerd aan de macho’s rondom mij, tijdens dat ene nummer begreep iedereen wat er aan het gebeuren was, had iedereen oog voor elkaar, openbaarde zich een paar minuten lang een beeld van hoe de wereld zou kunnen zijn als we deze hoeveelheid aandacht toch maar langer dan één lied konden vasthouden.

Veertien uur later liep ik door de stad in de eerste lentezon, die meer slechte herinneringen met zich meebracht dan goede. Dit werd niet geholpen doordat ik exact dezelfde dingen deed die mijn ritueel waren geworden in een veel slechtere tijd dan nu. Ik nam plaats op een terras en zag hoe vóór mij een toerist abrupt bleef stilstaan. Hij draaide zich om, in de richting van zijn vrouw, die enkele meters verderop klaarstond om een foto te maken. De man was achterin de vijftig, kalend en droeg een t-shirt met de onder een denkfout kreunende slogan: ‘save water, drink Belgian beer’ en de immense stupiditeit van dat alles zorgde ervoor dat ik me niet langer kon concentreren op de herinneringen aan de voorbije avond, laat staan op de stem in mijn hoofd die schreeuwde:

Vroeger schreef ik deze dingen op. Vroeger schreef ik deze dingen op.

A stack of records lined up to play

Zondagochtend vroeg liep ik door een lege stad op weg naar een volle wasserette. In de Tiensestraat passeerde ik de faculteit waar ik ooit had geprobeerd om een vakantiejob te regelen als begeleider van een experiment, maar dat was mij toen niet gelukt. Als goedmaker mocht ik wel voor een vijfde van het geld deelnemen aan het experiment, wat waarschijnlijk minder dan een vijfde van het werk zou kosten, dus dat leek mij een prima deal.

Het was de zomer waarin ik het meisje leerde kennen dat in een kraakpand woonde en dat na Nieuwjaar weer zou verdwijnen zonder ook maar één spoor achter te laten en als ik Nick Hornby was, dan zou ik aan dat echt gebeurde verhaal allang een beter, verzonnen einde hebben geschreven.

Op weg naar één van de sessies van het experiment liep ik ’s ochtends vroeg door een volledig lege stad. Ik was al iets te laat, dus stak ik aan de Tiensestraat over door het rood. Twee politieagenten in hun dienstauto hielden mij tegen. Ik gaf meteen mijn fout toe en zei dat ik inderdaad had moeten wachten en sorry, maar zij wilden per se dat ik daarnaast nog antwoordde op vragen als: ‘en wát moeten we doen als het rood is, jongen?’ en ik herinner mij dat ik daar heel slecht mee om kon. Ik voelde me steeds bozer worden, maar omdat ik graag wilde dat de situatie voorbij zou zijn, ging ik mee in hun spelletje om mij te kleineren en ik herinner mij dat ik daardoor achteraf ook heel slecht om kon met mezelf.

It’s words you forget to anniversary songs

Misschien zou ik het nooit hebben ontdekt als we niet veel te vroeg waren geweest voor het eten die avond, en mijn moeder mij niet had gevraagd om te kijken of er misschien iets interessants te koop stond in de vitrine van het immokantoor naast het restaurant.

‘Dat is mijn huis!’, riep ik.

Blijkbaar had de oude huisbaas beslist om het huis te verkopen waar ik anderhalf jaar heel graag — en een maand of twee minder graag — heb gewoond en waarvan ik altijd had gedacht dat mijn volwassen leven er eindelijk écht zou gaan beginnen.

Continue reading →

When the water is too deep (V)

Zodra het weer beter ging, ben ik beginnen te zoeken naar een oplossing, naar een realistisch evenwicht tussen wat de rekeningen betaalt en wat mij voldoening verschaft. God, wat heb ik gezocht. Ik heb een verlammende bescheiden- en verlegenheid opzij gezet om mijzelf aan te bieden op zowat elke plek die mij interessant leek. In afwachting tot een van die losse flodders doel zou raken, heb ik geprobeerd om mijn oude dubbelloopbaan herop te bouwen, op een meer verstandige manier.