De werkplaats verschuift was chaotisch, druk, luidruchtig, intimiderend en bijwijlen ook wel leuk. Hieronder een kleine selectie van de hourly comics die ik in de Wolstraat heb getekend. Er bestaat ook een filmpje, waarin te zien is hoe meisjes naar mij lachen en hoe ik broodjes eet.
Zoals met alles, heb ik ook heel lang getwijfeld of ik nog een tweede keer zou meedoen aan De werkplaats verschuift. Of ik wel tijd had, of ik daar wel op mijn plaats zou zitten, of ik wel zin had om mensen te zien.
Op het laatste moment heb ik dan toch toegezegd. Nu zaterdag zal ik vanaf 14 uur aan de werktafel zitten in galerij Anversville (Wolstraat 33, Antwerpen). Ik zal er wat meer literaire hourly comics tekenen, of iets helemaal anders doen. Later op de avond gaat het feest verder zonder mij. Kom langs, alstublieft.
Het spijt me, het spijt me zo, maar de irritatie die mijn eindejaarslijstjes bij jullie opwekken is veel kleiner dan de paniek die ik zou voelen door te breken met een jarenlange traditie. Dit was bijgevolg 2011:
Het is zo’n mooi lijstje dat ik mij gegeneerd zou voelen als ik won. Dat neemt niet weg dat het iets doet, genomineerd worden voor een prijs die genoemd is naar een van mijn grootste helden.
Dinsdagnacht op de trein ben ik aan de praat geraakt met een koppel stomdronken Canadezen. Dat viel nog niet mee, omdat ze voortdurend in slaap vielen middenin het gesprek en zich daarna niet meer konden herinneren wat ze mij precies hadden gevraagd. De eerste was slank, met warrig zwart haar en een baard en koos er al snel voor om gewoon tegen het raam verder te dutten. De tweede was dikker, had kort blond haar en gaf een veel jovialere indruk, al lag dat waarschijnlijk aan de Deliriums die hij de hele avond had gedronken.
De twee moesten naar Leuven en net zoals ik waren ze per ongeluk op de traagst mogelijke trein gestapt. We hielden halt in plaatsen als Haren-Zuid, Erps-Kwerps en Veltem en bij elk van die tussenstops moest ik de blonde jongen ervan overtuigen dat hij echt wel de goede kant op ging. Hij lag languit, met zijn voeten op de bank, en kreeg daarover een opmerking van de conductrice. Toen zij even later terugkwam met een paar krantjes om onder zijn schoenen te leggen, was hij daarvan zo onder de indruk dat hij “I love you” bleef roepen tot ze helemaal uit het zicht was verdwenen.
Na bijna drie kwartier reden we Leuven binnen. De Canadezen en ik wensten elkaar nog een prettige nacht. De laatste bus was al vertrokken, ik moest te voet naar huis. Aan het einde van de Bondgenotenlaan kwam ik de dikke jongen opnieuw tegen: hij reed mij zwalpend voorbij op een damesfiets. Zijn vriend was nergens te zien.
De werkplaats verschuift was onwennig, vermoeiend, dodelijk voor mijn zelfvertrouwen en ronduit fantastisch. Ik heb er mensen ontmoet die ik al veel te lang niet meer had gezien en mensen die ik nog nooit had gezien. Ik heb er veel te weinig gewerkt naar mijn zin, maar ik heb me rot geamuseerd.
Omdat mijn werk – een brief en een eulogie voor Amy Winehouse – moeilijk te presenteren viel op de livestream, heb ik op enkele post-its ook een knullig verslag van de dag bij elkaar getekend. Hier staan zij nog eens op een rij:
Ooit heb ik gezworen dat ik nooit voet zou zetten op de Gentse Feesten. Ooit heb ik aan mezelf beloofd dat ik steeds ver weg zou blijven van het incestueuze wereldje van de artistieke collectieven.
Twee keer raden wat ik zondag toch ga doen.
Op uitnodiging van het sympathieke De werkplaats verschuift zal ik vanaf elf uur in de ochtend op locatie werken in het Gentse café Le Jardin Bohémien. Ik zal er korte observaties schrijven over alles wat ik zie, in het gezelschap van lieve mensen met meer talent dan ik. Dat alles zal live te volgen zijn op het internet. Zelf langskomen kan u ook, maar dan zou ik daarmee wachten tot na 18 uur, wanneer ik weer ingepakt heb en plaats maak voor een reeks performances, onder meer van de prachtige Lotte Dodion. Een verslag volgt – uiteraard – achteraf op deze plek.
