I don’t stand a ghost of a chance

Een jaar geleden was ik in Moskou. Ik zag daar de metrostations en hoe prachtig die versierd zijn. Onder het Revolutieplein staan er schilderijen op de muren en bronzen beelden,  van een bolsjewiek en zijn hond, bijvoorbeeld. De reizigers geloven dat het geluk brengt om die beelden aan te raken en omdat er elke dag zo massaal veel volk passeert, zijn de snuit en de poten van de hond helemaal afgesleten door de aandacht. Negenendertig mensen hebben maandag geen geluk gekregen.

In Brussel worden er ook aanslagen gepleegd, maar op kleinere schaal – één tegen één. Sommige daarvan gebeuren praktisch onder mijn raam.

Veertien messteken.

Ik denk daar even aan en daarna gaat de dag gewoon verder.

Geopend vóór het huwelijk

Dit weekend liet ik plannen door iemand anders. Ik geef niet graag de controle over mijzelf uit handen, zelfs niet aan alcohol of crack, maar elke dag begon op de vorige te lijken en echt veel leverde dat niet op. Dus droeg het meisje mij op om uit te slapen en te ontbijten. Om mijn moeder taart te brengen en een boek en te wachten op verdere instructies. Na de middag kwam er een sms: ik kreeg drie uur om mij klaar te maken voor de Brugse Poëzienacht.

Continue reading

Bakfietsblues

Maaike Schutten is een Nederlandse schrijfster en een twittervriendin. Zij heeft binnenkort een nieuw boek uit, dat heet Bakfietsblues, en naar aanleiding daarvan gaf ze vijf auteursexemplaren weg aan bezoekers van haar website. Op voorwaarde, natuurlijk, dat die bezoekers zo origineel mogelijk een zin afmaakten die begon met: “mijn persoonlijke mening aangaande bakfietsen kun je formuleren als volgt”.

Omdat ik geen mening heb over bakfietsen, tekende ik iets. Eerst in potlood en daarna netjes in inkt. Op de tekening zie je mij en Maaike over een regenboog fietsen. Ik zit in de bak en Maaike trapt, want zij is geëmancipeerd. Samen rijden we naar de sterren.  De wedstrijd heb ik niet gewonnen.

Ik wil een column over je schrijven

Tradities geven niets om het moment zelf. Zij gebruiken het moment alleen maar als excuus om te mogen terugdenken aan het jaar ervoor, en hoe leuk het toen was om te mogen terugdenken aan het jaar dáárvoor.

De première van het Politikatoneel gaf mij een excuus om te mogen terugdenken aan Salomé en D., zelfs al werd er nu Over Eva gespeeld. All About Eve is geen film van Billy Wilder, maar desondanks een enorm leuke film. Deze bewerking leende er vooral de humor en de razendsnelle dialogen uit, die de acteurs met wisselend succes afvuurden. Er waren meisjes die de show stalen, dat waren dezelfde meisjes als vroeger, en er waren jongens die verdacht overtuigend een wanker konden neerzetten.

Continue reading

Geen enkele vraag is gek genoeg

Het was de week waarin ik een brief schreef met excuses en een brief met goede raad en bij geen van beide had ik een flauw idee hoe ik eraan moest beginnen.

Het was de week waarin ik twee uur lang op café zat te wachten op iemand die uiteindelijk niet zou komen.

Het was de week waarin ik naar het theater ging en mijn sjaal gestolen werd toen ik even niet oplette.

Het was de week waarin ik chocolade eieren uitdeelde en een meisje leerde kennen dat meer van groene-olijventapenade houdt dan van zwarte-olijventapenade.

Het was de week waarin ik ’s avonds naar Geert en Sarah reed, gewoon om te kijken hoe zij schaak speelden en naar Joy Division luisterden.

Het was de week waarin ik haar een cadeau gaf voor haar verjaardag en zij dat op tafel liet liggen toen we het restaurant uitliepen.

Het was de week waarin ik poëzie kocht voor een getrouwde man om hem te bedanken voor wat hij zo onbaatzuchtig had gedaan.

Bovenal was het de week waarin ik mij elke dag afvroeg waarom ik nooit eens gewoon vroeg ga slapen.

Glimlach! Neen, niet zo veel.

Minister Schauvliege houdt niet van open eindes, laat zij deze week via Humo weten. Op de dag waarop dat interview verscheen, heb ik mijn twaalfde toneelstuk van het jaar gezien. In principe zit mijn challenge er nu op, maar ik zal de resterende vier maanden gebruiken om er nog een mooie epiloog aan te breien. Speciaal voor u, minister: op het einde zullen alle verhaallijnen afgerond zijn en loopt het voor iedereen goed af.

Continue reading

Summer dress

In niets lijkt ze op hen,
zeker niet met haar zomerjurk en de aandrift
waarmee ze die draagt terwijl het buiten nog vriest
en  kijk; ze laat hem opwaaien, ook al blijft
op haar kamer de wind altijd liggen, precies zoals wij.
Deze dagen met haar zijn de meest
eenvoudige die ik al heb gekend.
En in niets lijkt ze op hen,
die wij beneden zien lopen met hun mutsen en sjaals.
Ze stappen stevig door, maar een echt doel hebben ze niet
voor ogen, tenminste niet zoals zij wanneer ze
mij wegtrekt van het raam, opnieuw haar wereld
van zand en dromen in.

(Meer dan losjes gebaseerd op dit nummer van Red House Painters.)