Post Category → film

Stupid clown blocking the bathroom sink

Op drie dagen tijd heb ik twee avonden door de regen gelopen, zo lang dat mijn haren plat naar achteren vielen als die van een oude man, dat ik voelde hoe er water in mijn sokken zat en dat elke windstoot tegen mijn natte jas met een scherpe pijn door mijn borst en armen sneed.

Op drie dagen tijd heb ik twee kinderfilms gezien, één over Sinterklaas, in een volle filmzaal op zaterdagmiddag, en één over gevoelens als ventjes in je kop, gewoon  thuis op mezelf.

Op drie dagen tijd hebben evenveel mensen mij gezegd dat ik niet zo streng moet zijn voor mezelf – zonder dat één van hen erbij vertelde wie dat dan wél zou doen op de momenten dat dat nodig was.

Op drie dagen tijd heb ik twee keer net niet gehuild, één keer toen tijdens de Sinterklaasfilm opeens alle kinderen in de zaal begonnen mee te zingen met de acteur op het scherm en één keer toen ik ‘s nachts thuiskwam en op televisie zag wat Jamie Vardy had gedaan, gewoon omdat ik zo blij was voor die jongen.

Op drie dagen tijd heb ik één avond de warmte gevoeld en ik herkende het begin van meer.

De morgen schiet op

Het is verleidelijk om dit rampjaar voorzichtig onder de mat te schuiven, maar ik krijg het niet over mijn hart om een traditie die al zeven jaar standhoudt  nu plotseling  af te breken. Mijn eindejaarslijstje 2014:

  • Boek:  niets sneller en met meer plezier gelezen dan  Your fathers, where are they? And the prophets, do they live forever? van Dave Eggers. (Minpuntjes voor de titel, pluspunten voor de raket op de cover.) Nick Hornby heeft met Funny Girl eindelijk een nieuwe roman en dat op zich is al een dansje waard. Ouder, maar dit jaar pas ontdekt  en ronduit fantastisch bevonden: Goliath  van Tom Gauld.
  • Cd:  Ryan Adams is terug en wist mij opnieuw te raken zoals hij dat tien jaar geleden deed. Hetzelfde geldt in mindere mate voor Beck en Conor Oberst. Verder  heel blij dat men  mij  veel te laat nog naar Sugar Man heeft doen  luisteren.
  • Film:  Boyhood, met ruime voorsprong.  Meer met het verstand dan met het hart heb ik ook enorm genoten van Iñárritu z’n  Birdman.
  • Theater:  dit jaar heb ik eindelijk  Hitler is dood  gezien en soms is dat genoeg.
  • Concert: met  Millencolin en Blink 182 op de Lokerse feesten heb ik mij harder geamuseerd dan ik durf toegeven. Spinvis in de Vooruit heeft mij harder ontroerd dan ik had verwacht.
  • Tv/radio:  het WK, op zowel tv als radio. Verder natuurlijk vaste waarde  Interne Keuken en Iedere Middag Moonsie.
  • Werk/persoonlijk: ze zeggen soms dat je, om iets te herstellen, beter eerst al het oude tot op de grond kan afbreken. In dat geval ben ik halfweg. Maar ik heb het gevoel dat ik daarover al alles heb verteld – hier, en hier en ook hier.
    Aan de andere kant  leerde ik veel nieuwe mensen kennen, of  oude mensen beter kennen, en kan ik alleen maar hopen dat zij zullen blijven. Het liefste wat ik heb loopt sinds kort met  voorzichtige stapjes door de kamer  en zegt “aai, aai” terwijl ze over mijn hoofd streelt en hoe kan je op zo’n moment iets anders denken dan dat het allemaal wel meevalt?

Lange dagen alleen thuis (1)

I.

Ik wil terug, alleen weet ik niet naar welke plaats of naar welk moment.

“He would have paid anything for a time machine. Just to go back. He was always missing something, always wishing that he could have done something better, or had something again.”

Zo begint de documentaire over Charles Schulz, die ik ergens deze maand veel te laat ’s nachts heb gekeken met veel te veel wijn. Enkele dagen later belde de postbode aan met drie verzamelalbums die ik blijkbaar achteraf bij Amazon had besteld. Wat anders dan herkenning is het waarnaar wij allen zoeken?

Continue reading →

There’s just one lonely present

Een verplichte pauze is geen excuus om met tradities te breken, hoe vervelend die tradities ook mogen zijn. Hier is mijn eindejaarslijstje voor het jaar des Heeren 2013:

  • Boek: blij met Straus Park van PB Gronda, zowel om wat het beloofde als om hoe het afliep. Blij met mijn beslissing om vanaf nu nooit meer Lanoye te lezen.  Blij met dat boek dat zijn beste tot nu toe  had moeten zijn, niet zijn beste voorgoed.
  • Cd: de nieuwste en hardste van De Jeugd.  Trouble will find me. Racine Carrée, perfect op dat ene botsautonummer na. Ach, uiteindelijk heb ik toch nog het vaakst geluisterd naar die nieuwe cd met oude nummers van Tindersticks.
  • Film: door niets méér omver geblazen dan door  Beasts of the southern wild, al had ik die volgens de regels in 2012 moeten kijken.
  • Theater: het weinige dat ik heb gezien, heeft mij zo erg teleurgesteld of verveeld dat ik al vroeg in het jaar besloot om mijn theaterbudget aan voetbal te spenderen – en ook dat stelde meestal niet veel voor. Voor 2014: raak mij, iémand!
  • Concert: het feest bij Jools Holland in Het Depot, de tranen bij The National in het Koninklijk Circus.
  • Tv/radio:  het is goed dat een programma als De Ideale Wereld bestaat. Aan de andere kant van het spectrum:  management killed the radio star.
  • Werk:  het was het jaar waarin ik een prijs won zonder iets van belang te hebben geschreven, waardoor ik nooit het gevoel kreeg dat ik die prijs echt verdiende. Het was het jaar waarin ik helemaal op het einde dan toch nog brak.
  • Persoonlijk:  in 2013 werd ik dertig, en het memorabele feest dat ik naar aanleiding daarvan wilde geven, heeft ervoor gezorgd dat ik de rest van het jaar niet meer buiten durfde.
    Ik hielp al mijn vrienden verhuizen, en zij mij, en iedereen vertelde dat dat niet betekende dat er nu iets kapot zou gaan, het werd alleen ánders, maar dat is typisch zoiets wat mensen zeggen vlak voor er iets kapot gaat.
    Alles mag kapot gaan en ik zal het verdragen, want het allermooiste kwam mijn wereld in.

Kwart over bier

Er bestond een verfilming van  Vergeten straat, maar die kon hij nergens vinden. Hij was ernaar op zoek omdat hij zelf zat te werken aan een roman over een erg gesloten gemeenschap, en wat ideeën wilde opdoen over de juiste sfeer.  Ik had die film nog wel ergens liggen en kon ‘m die bezorgen. In ruil zouden we samen gaan aperitieven wanneer ik twee weken later naar Amsterdam kwam. Om “kwart over bier.” Flauw grapje.

We spraken iets te halfslachtig af. Uiteindelijk ben ik in de plaats van het aperitief met een meisje naar Artis gegaan. De volgende keren dat ik in de buurt was, liepen we elkaar steeds mis. De laatste keer omdat hij in België zat om  Het West-Vlaams versierhandboek te promoten, die nieuwe roman over een erg gesloten gemeenschap.

Nu heb ik daar godsgruwelijk veel spijt van. We konden het goed met elkaar vinden. Al wil dat helemaal niets zeggen: hij kon het goed vinden met iederéén.

Vijfendertig jaar, dat is ruwweg mijn leeftijd. En dat alles wat nog moet komen, opeens weg is.

Thomas toch.

Wat een beroerde dingen droom ik

Het is zaterdagochtend 22 december. Terwijl ik zoals ieder jaar aan het eerste hoofdstuk van De Avonden begin, kunnen jullie hier een paar minuten tijd vergooien aan die andere hardnekkige traditie:

  • Boek:  het jaar begon met  Het schuwste dier  en eindigde met  De verjaardagen  en vooral dat laatste wil ik het liefst voor altijd blijven knuffelen. Tussendoor waren er  De laatste caracara  en  Massa en zullen er altijd columns van Charlie Brooker zijn.
  • Cd: Jack White  heeft mij omvergeblazen zoals hij dat op mijn twintigste kon. Verder was ik erg blij met de debuten van Douglas Firs en Liesa Van der Aa  en met het  nieuwe werk van Ben Folds Five en The xx  –  al durf ik dat dankzij Flavorwire niet meer toe te geven.
  • Film:  voortdurend een krop in de keel bij Amour, tranen bij Jagten. Een trapje lager staan dan de Woody Allen documentaire en Moonrise Kingdom.
  • Theater: Braakland/ZheBilding heeft een nieuwe speeltuin in mijn stad en ik ben blij dat ik daar Lev mocht zien. Daarbuiten was het opnieuw een mager jaar.
  • Concert: ik geloof nog steeds niet helemaal dat ik  The Lemonheads heb gezien. Ook onvergetelijk was het Motownmomentje tijdens de cd-voorstelling van Douglas Firs.
  • Tentoonstelling: Damien Hirst in Tate Modern. Met stip.
  • Televisie:  aan vierenzestigvoudige snelheid doorgespoelde reclameblokken. Gewoon omdat het nog kon, dit jaar.
  • Werk: ik schreef mijn allerlaatste columns ooit en keerde even terug op de radio. Ik maakte tekeningetjes in een galerij en op de Boekenbeurs. Ik hing mijn eigen stad vol astronauten en ging in een andere stad uitleggen hoe het nu zit met dat boek. Ik heb niet langer het gevoel dat iets moét, en dat is een luxe.
  • Persoonlijk: mensen naar wie ik opkeek gingen dood. Andere mensen gingen weg of ik bij hen. Wel lijkt het alsof alles nu even rustig wordt. God, laat het rustig worden.