Ik hoorde mensen zeggen dat ze het afschuwelijk vonden, en walgelijk. Dat waren nochtans mooie en verstandige mensen. Ik hoorde anderen, minstens even mooi en verstandig, beweren dat het dapper was, heldhaftig zelfs. Toen ook de Washington Post, doorgaans enkel gelezen door mooie en verstandige mensen, er aandacht aan begon te besteden, vond ik het welletjes geweest. Waarom verliest iedereen zich altijd in de details?
Post Category → televisie
Niet aan vroeger denken niet aan vroe
Heb ik niet goed opgelet en zijn eindejaarslijstjes nu definitief passé? Dat de internetpolitie mij dan maar komt arresteren.
- Boek: in 2010 heb ik nauwelijks iets gelezen dat in 2010 is uitgekomen. De grote uitzondering is Misschien sliep je al van Rick van Leeuwen, het boek waardoor ik al m’n eigen kladjes heb weggegooid. Creëren is ook een snelheidswedstrijd.
- Cd: als Ben Folds en Nick Hornby samen een cd opnemen, dan moet en zal ik die goed vinden – wat mijn mening ook moge zijn. Verder heb ik erg genoten van Broken Glass Heroes, B. Dolan, Best Coast en Tindersticks, die liedjes maakten zo mooi dat zelfs de cd-speler in mijn auto ze niet meer wil teruggeven.
- Film: A Single Man staat eenzaam op de eerste plaats, gevolgd door de eerste vijf minuten van Michael Moores Capitalism: a love story. In de categorie kort: Jacco’s film (grappig en ontroerend) en Misschien later (ronduit verbluffend).
- Theater: het feestelijke einde van de Joke Schauvliege Challenge. Op de valreep zag ik nog Het leven en de werken van Leopold II, meteen het beste van alle zeventien stukken. Lysistrata in Gent en de Brugse Poëzienacht waren memorabel om heel andere redenen.
- Concert: ik bezoek minder optredens dan vroeger, maar weet ze beter uit te kiezen. Brons gaat naar de acte de présence die Boy George bij Mark Ronson gaf, zilver is voor Beirut en zeven gouden medailles liggen sinds januari al bij Rudy Trouvé en zijn iH8 Camera.
- Televisie: heel onverwacht werd ik gegrepen door Belga Sport en De Flandriens, in die mate zelfs dat ik een koersfiets heb gekocht. Daarnaast is elk jaar met nieuwe afleveringen van Doctor Who en Peep Show een prima televisiejaar.
- Herinnering: 2010 zou het jaar worden van alles anders, en niemand kan beweren dat ik geen woord gehouden heb. Er is een nieuw meisje, nieuw werk, een nieuw huis en toch bleef alles bij het oude.
Wij zijn geneigd te denken dat later alles beter zal zijn. In werkelijkheid is later gewoon nog meer vandaag, maar dan zonder Jan Wauters. Ik wens u een prachtig vandaag, ook vanwege Ik ben een astronaut, lief.
Movie fantasies ignite our love
De buik van mijn thuisstad is opengebroken. Het Leuvense Fochplein wordt heraangelegd en waar vroeger mottige bloembakken stonden en volgend jaar een fietsenstalling zal komen, zijn archeologen nu volop middeleeuwse kelders aan het blootleggen. Dit weekend stond ik aan de dranghekken rond de site te luisteren naar mijn vriendin, die zich samen met een wildvreemde oude man verbaasde over de antieke tegelvloeren die daar zo lang onder het wegdek verborgen hadden gelegen.
Indépendance
Sinds ik in maart het KVS-stuk Het leven en de werken van Leopold II zag, ben ik opnieuw geïntrigeerd geraakt door alles wat er in Congo is gebeurd, heel lang geleden, toen koningen nog macht hadden en een baard en zwarte mensen nog niet met hun muziek op de televisie kwamen. Dat er even later ruzie ontstond over de gastenlijst van de onafhankelijkheidsviering en Louis Michel niet bleek te kijken op een afgehakt handje meer of minder, droeg aan mijn opwinding alleen maar bij.
Soms stel ik me jouw lichaam voor
I.
In het ambtenarenpark zit om half negen een meisje met een boek op een bank. Ze wil nog even wat lezen voor haar dag begint. Tien meter verderop ligt een deftige man in de zon, languit, met zijn nette pak op het vochtige gras. Ikzelf balanceer op een reling die alsmaar hoger wordt, tot ik er niet meer vanaf durf.
Alle meisjes ruiken naar frituursnacks
Vanop de toren van de protestantse kerk keken we uit over de stad. We zagen wie er allemaal een dakterras had en wie niet, en hoe de weinige mensen door de straten druppelden. Slechts hier en daar was een oranje stip te zien, uitbundig werd er niet gevierd.
Tachtig meter onder ons stond de auto geparkeerd, volgeladen met fruitsap en dubbelvla en twee dozijn andere spullen die je alleen bij Albert Heijn kan vinden. Toen ik daaraan dacht kreeg ik honger. Ik had van de hele dag nog niets gegeten, behalve twee ijsjes in de plaats van mijn boterhammen.
Vanaf wanneer zijt gij van mij?
Toen ik vanmiddag twee koppen koffie op tafel probeerde te zetten, goot ik een daarvan bijna volledig uit over mijn linkerhand. Pas vier uur later werd de pijn draaglijk en moest ik niet meer voortdurend naar de kraan lopen om af te koelen. Ondertussen lijkt alles in orde, maar de huid van mijn wijsvinger is rood en zo doorzichtig dat je eronder de aders kan zien liggen.
Vroeger gebruikte ik mijn kapotte handen als metafoor voor iets groters, maar daarmee ben ik opgehouden. Met schrijven over vroeger ook, trouwens.
Professor huisgenoot is dit weekend naar Londen geweest – hij wel. In plaats van mij daarmee uit te lachen, heeft hij seizoen drie van Gavin & Stacey voor mij meegebracht. Wij roepen hier wel vaak “ik maak u kapot!” naar elkaar, maar in feite zien wij elkaar graag.
Nu ga ik dus maar wat tv kijken vanuit mijn ziekenbed. Ik kan toch niet meer schrijven. Die vinger, he. Auw. Auw.