Overexposure is the key

Geert heeft mijn tekeningen gevonden en er de schaar in gezet. Dat vind ik niet erg, alleen maak ik me stilaan wat zorgen over zijn geestelijke toestand. Wat nu nog onschuldige onzin lijkt, zou wel eens kunnen eindigen in de jury van de Canvascollectie.

Ik weet niet of het kwam door bovengenoemde Geert, bovengenoemd televisieprogramma of het nummer “Tree hugger” van de geweldige Kimya Dawson en haar babysitkindjes Antsy Pants, maar woensdagnacht ben ik aan het tekenen geslagen tot het weer tijd was om op te staan. Niet nadenken, tong uit de mond als een kleuter en als het niet lukt om een zittende kat te tekenen, dan blijft die kat maar rechtstaan.

Het resultaat kon je hier bekijken, het nummer van Antsy Pants staat hier. Kleurpotloodjes zien er flets en droevig uit op een laptop, maar daar kan ik niet veel aan doen. Binnen een week verdwijnt de hele boel. Ik heb immers een reputatie hoog te houden. Of wacht, is dat eigenlijk wel zo? Geert?

Will I see you give more than I can take?

Sinds dit weekend weet San F. Yezerskiy hoe meisjes zich voelen. De enige broek die hij ooit heeft gewild, bestaat niet in zijn maat. Maar goed, ik ben Rufus Wainwright niet, ik raak er wel overheen. Meer nog: nog geen tien minuten na de ontgoocheling stond ik al met mijn kledingbudget te zwaaien in de muziekwinkel, en omdat het een hele tijd geleden is dat ik nog aankooptips heb gegeven, volgt hier een overzicht van de oogst. Wat kan u zoal blindelings in huis halen?

Continue reading

I’ve got pictures to prove I was there

Dus wij staan daar op een volledig verlaten stationsplein met een rugzak vol pudding te wachten op het vriendinnetje van de professor, dat heel dringend een sleutel moet komen ophalen en daarbij een lift krijgt van een Turkse VTM-nieuwslezer omdat haar voeten bloeden door haar nieuwe schoenen. Als ik het verzonnen had, zou ik het zelf een beetje overdreven vinden.

Goed. Wij daarna met die rugzak vol pudding naar het stadspark voor de langverwachte terugkeer van Pudding in het Park. Een festival voor acht, goedkoper dan Rock Werchter, met meer goede optredens (The Cure a capella en mezelf als Super Grover) en vooral veel meer pudding. Foto’s op Facebook voor de aficionados. Volgend jaar opnieuw!

Betty said she prayed today for the sky to blow away

Ik was bijna klaar met een heel artikel over mijn kleine nieuwe iPod, over mp3-spelers waar veel te veel muziek op past, hoe diezelfde muziek daardoor al haar waarde verliest en hoe leuk het niet zou zijn om nog eens te kunnen uitkijken naar een nieuwe cd. Daarna had ik nog iets over Nick Drake, Morrissey en Lou Reed en zou ik afsluiten met een gevatte grap of twee waarvan we allemaal denken van “goh, was í­k daar maar opgekomen”.

Jammer genoeg ben ik ergens onderweg ook zelf alle interesse kwijtgeraakt. Ik ga een beetje muziek luisteren.

“You’re a few years overdue.
I spent them waiting here for you.”

What ever happened to Gary Cooper?

Een huis delen komt er in de praktijk vooral op neer dat iemand al je dvd’s  steelt  en er dan in je eigen zetel, op je  eigen  televisie naar gaat zitten kijken. Gelukkig heb ik alleen maar mooie  films en ben ik heel  blij met de  Sopranos marathon van professor hemd-met-korte-mouwtjes.

Alleen is er, dankzij diezelfde Sopranos,  nu weer dat nummer van Otis Redding. De soundtrack bij  alle dingen die ik niet doe.

My lover’s prayer.

The only thing worth loving is an actress

Na twee opeenvolgende podiumplaatsen in een corporate filmkwis voor studenten wilde Onderhond dit jaar koste wat kost zijn eer verdedigen. Omdat hij hiervoor twee teamleden te kort kwam, liet hij in allerijl mezelf en de professor opdraven. Little did he know dat hij daarmee zijn eigen doodsvonnis tekende: wij werkmensen deden een dutje, gooiden met popcorn en mompelden tussendoor iets over documentaires en Italiaans neorealisme. Team is murder viel met een zesde plaats zwaar buiten de prijzen, al is de eindstand op zijn minst dubieus te noemen.

Continue reading

By any other name

Vanaf vandaag is deze website ook bereikbaar via www.sfy.be. Omdat ik naast van  meisjes ook van initialen hou. Verder verandert er helemaal niets: geen nieuw concept, geen nieuwe layout, geen nieuwe onderwerpen. Wie  maar één  adres  kan onthouden,  blijft www.soren.be  gebruiken. Dit is gewoon een kadootje aan mezelf. Dankjewel, San F. Graag gedaan.