Gedichtendag

treed binnen allerzwartste
met je gezandstraalde ziel
gerangschikte tranen
treed binnen en brul als een dame

schreeuw onder een houten doek
opnieuw cadenza na cadenza
sterf in een lijf dat niet van jou is
zing tot bloedens toe
____________________ik wacht

beuk open de rode zaal
ik heb haar schoon en stil gemaakt
en smeek je wees mijn opera
da capo
______________kus dit lege hart

Goed, dan springen we maar mee op de kar. Maar alleen omdat Nasr Dichter des Vaderlands geworden is. Wie meer van knip- en plakwerk houdt dan van poëzie, kan de gratis Spinvis/Vinkenoog-EP Ritmebox downloaden.

Life‘s about film stars and less about mothers

Even een kort nieuwtje tussendoor: u weet wel dat ik in mijn vrije tijd filmrecensies schrijf. Dat doe ik al jaren, en ik ben al bij een groot aantal websites gepasseerd. Omdat ik er wel een beetje op let dat elk van die sites kwalitatief een trapje hoger staat dan de vorige, sprak het voor zich dat de volgende halte Goddeau zou worden. Vandaag valt daar mijn eerste stukje te lezen: een middelmatige bespreking van een behoorlijk sterke film.  

Frost/Nixon.

Dat doet mij eraan denken: als ik merk dat CC Maasmechelen nog eens een van mijn recensies  overneemt zonder toestemming te vragen, dan zijn ze daar nog niet jarig.

We don’t need scatting at this point

“Alles anders”, zou mijn leuze worden voor dit nieuwe jaar. Geldt dat dan ook voor deze website? In dat geval geef ik graag een stukje eigenzinnigheid op om het volk te geven wat het volk verlangt. Minder meta, minder mening, meer fragmenten uit mijn zwaar gefictionaliseerde dagboek. Nog vaker dan nu al het geval is, zal ik kladjes recycleren uit mijn schriftje met de dubbeltitel Een meisje is altijd een beetje slechtgezind (het weinig amoureuze liefdesleven van San F. Yezerskiy) en Drie corners is een penalty (de redelijk gelukkige jeugd van San F. Yezerskiy). Wat ik wel weiger op te geven, is het maandelijkse overzicht van mijn bijdragen aan Het Laatste Uur. Voor januari:

Continue reading

We hebben er meer dan gedanst

Volwassen worden is meer dan naar de autokeuring gaan en geld terugkrijgen van de belastingen. Volwassen worden is ook visite ontvangen, ’s avonds na het werk. Zoals alles hebben wij ook dat stap voor stap geleerd. Onze eerste visite, ondertussen meer dan een jaar geleden, was niet bijzonder veeleisend. Zij wou niets drinken behalve een glaasje water en entertainde óns, in plaats van andersom, door bulderend te lachen met de fratsen van de Ashton Brothers. De VARA zond die avond Ballyhoo! uit.

Continue reading

Faces and names only cause problems for me

Ik denk dat de zomer  bijna voorbij was toen ik Louis Van Dievel op de televisie hoorde vertellen over zijn  pas uitgekomen roman Een  familiegeschiedenis, grotendeels verzonnen en danig opgesmukt. Dat deed hij zo goed dat ik bij mezelf dacht: “makker, misschien moeten we dat boek maar eens kopen.” Nu zal niemand mij tegenspreken wanneer ik zeg dat Louis Van Dievel niet meteen een naam is die je na één keer horen al definitief  in  je geheugen grift. Nooit meer aan dat boek gedacht.

Continue reading

I don’t care if I can breathe tonight

Er zijn ergere dingen dan een avond lang het huis en een enorme televisie voor jezelf alleen te hebben. Omdat het toeval mijn vriend is, sprong die televisie spontaan naar de prachtige BBC-documentaire Hold me tight, let me go op Canvas. In authentieke  direct cinema stijl –  ooh, très 1960! – volgt Kim Longinotto daarin het leven op Mulberry Bush, een internaat voor onhandelbare kinderen  in Oxford.

Continue reading