There’s just one lonely present

Een verplichte pauze is geen excuus om met tradities te breken, hoe vervelend die tradities ook mogen zijn. Hier is mijn eindejaarslijstje voor het jaar des Heeren 2013:

  • Boek: blij met Straus Park van PB Gronda, zowel om wat het beloofde als om hoe het afliep. Blij met mijn beslissing om vanaf nu nooit meer Lanoye te lezen.  Blij met dat boek dat zijn beste tot nu toe  had moeten zijn, niet zijn beste voorgoed.
  • Cd: de nieuwste en hardste van De Jeugd.  Trouble will find me. Racine Carrée, perfect op dat ene botsautonummer na. Ach, uiteindelijk heb ik toch nog het vaakst geluisterd naar die nieuwe cd met oude nummers van Tindersticks.
  • Film: door niets méér omver geblazen dan door  Beasts of the southern wild, al had ik die volgens de regels in 2012 moeten kijken.
  • Theater: het weinige dat ik heb gezien, heeft mij zo erg teleurgesteld of verveeld dat ik al vroeg in het jaar besloot om mijn theaterbudget aan voetbal te spenderen – en ook dat stelde meestal niet veel voor. Voor 2014: raak mij, iémand!
  • Concert: het feest bij Jools Holland in Het Depot, de tranen bij The National in het Koninklijk Circus.
  • Tv/radio:  het is goed dat een programma als De Ideale Wereld bestaat. Aan de andere kant van het spectrum:  management killed the radio star.
  • Werk:  het was het jaar waarin ik een prijs won zonder iets van belang te hebben geschreven, waardoor ik nooit het gevoel kreeg dat ik die prijs echt verdiende. Het was het jaar waarin ik helemaal op het einde dan toch nog brak.
  • Persoonlijk:  in 2013 werd ik dertig, en het memorabele feest dat ik naar aanleiding daarvan wilde geven, heeft ervoor gezorgd dat ik de rest van het jaar niet meer buiten durfde.
    Ik hielp al mijn vrienden verhuizen, en zij mij, en iedereen vertelde dat dat niet betekende dat er nu iets kapot zou gaan, het werd alleen ánders, maar dat is typisch zoiets wat mensen zeggen vlak voor er iets kapot gaat.
    Alles mag kapot gaan en ik zal het verdragen, want het allermooiste kwam mijn wereld in.

I’ve seen it all and it’s all done

De dokter duwde een naald in mijn arm terwijl ik haar opmerking probeerde weg te lachen dat ik gerust mocht gaan liggen als ik dacht te zullen flauwvallen. Maandenlang doen alsof er niets aan de hand was, alsof het vanzelf wel zou overgaan, had mij op deze plek gebracht, in ontbloot bovenlijf op een krakend stuk papier dat het witte leer van de stoel moest beschermen tegen mijn gebrekkige lichaam.

In het bloed was niet te zien wat er scheelde met mijn gestel en mijn rug. Nog een instorting later hield een tweede dokter mij thuis, met het bevel om te slapen en een voorschrift voor pillen die daarbij zouden helpen.

Continue reading

Geluksgoeroe

België staat niet langer in de top twintig van meest gelukkige landen. Dat zegt het Geluksrapport van de Verenigde Naties, dat één keer per jaar verschijnt. Eén keer per jaar bellen alle kranten – ook de mijne, die net tien cent duurder is geworden omdat ze zelfs schlemielen als ondergetekende een betaalde column aanbiedt en dat geld toch ergens vandaan moet komen – en televisieredacties dan naar Leo Bormans, de man die ooit een boek heeft geschreven over geluk en in de nasleep daarvan de wereld afreist om lezingen te geven, te poseren met gezaghebbers en ‘geluksinterventies’ te houden. Wacht, wát?

Continue reading

Breakdowns come and breakdowns go

Misschien herinnert iemand zich nog dat ik hier eind oktober moe en vol trots kwam vertellen dat ik voorgoed ophield  met columns schrijven. Ik meende dat toen. Ik meende dat zo hard dat ik zélf verbaasd opkeek toen ik mijzelf aan de telefoon “oké dan” hoorde zeggen tegen de man van De Morgen.

De voornaamste reden daarvoor was dat het een wisselcolumn zou worden met de prachtige Norah Karrouche – geen sprake van dat ik iemand anders dat plezier zou gunnen.  Vanaf vandaag dus, iedere woensdag op de opiniepagina’s van De Morgen.

Ik ben weer klaar voor maandagavonden vol Graceland en gevloek en mezelf afvragen waarom.

sfyklein

It’s later than you think

Een vrouw met paarse haren en een wenkbrauwpiercing zit te wenen op de bus. Ze praat ook in zichzelf, met veel misbaar. Op haar handtas is een spinnenweb getekend. Een tweede vrouw kijkt door het raam achterom, om het gezicht te kunnen zien van de man met grijze snor die we net zijn voorbijgereden. Ik neem mijn telefoon en lees twitter bij. Niemand zegt nog iets over hem en er is geen antwoord van het meisje uit Gent. Pas na een hele tijd kijk ik weer op. De wenende vrouw is verdwenen. Ik heb niet gezien waar ze is afgestapt. Ik neem een stuk papier en schrijf dit op:

Continue reading