In Gent bleef ik voor het raam van een wassalon staan kijken naar twee meisjes die samen kaartten. Ik denk niet dat ze mij hebben gezien, maar zelfs als dat wel zo was geweest, zouden ze waarschijnlijk gewoon hebben teruggestaard, terwijl wij tussen ons in de tijd voelden wegdruipen als stroop.
Een filmfestival is als filmen zelf: eindeloos wachten tussen korte opstoten van repetitieve actie door.
Ik verkocht mijn auto op de dag dat Rundskop genomineerd werd voor een Oscar. Ik volgde de persconferentie op mijn bureau, over het internet, en hoorde het gejuich van mijn collega’s die beneden ook zaten te kijken. Niet veel later stond de inkomhal vol journalisten die de inderhaast bijeengeroepen persconferentie wilden bijwonen. Vanaf dan zou ik het grote nieuws ieder half uur op de radio horen: vlak voordat ik vertrok op het werk, toen ik thuis binnenkwam om mijn sleutels op te halen, op de achtergrond bij het ondertekenen van het contract in de tweedehandsgarage.
Het spijt me, het spijt me zo, maar de irritatie die mijn eindejaarslijstjes bij jullie opwekken is veel kleiner dan de paniek die ik zou voelen door te breken met een jarenlange traditie. Dit was bijgevolg 2011:
Er is maar één film die ik graag zie, maar gelukkig is die ondertussen al duizend keer opnieuw gemaakt. Er moet een jongen in zitten en een meisje, die leren elkaar kennen en op het einde komt alles goed, of net helemaal niet. Bovendien moet er een scherp randje aan zitten, zodat ik na het kijken niet onmiddellijk een voet verlies aan diabetes. Het beste voorbeeld hiervan, uit mijn Top 3 Aller Tijden, is The Apartment.
Mijn verjaardag begon dit jaar met de jongen die voor mijn ogen werd aangereden op straat. Hij was met de fiets, en werd vol in de flank geraakt door een auto die hem voorrang had moeten verlenen. Het beeld van zijn bebloede gezicht is mij de hele week bijgebleven en werkte als een filter, waardoor ik alles lelijker zag en het steeds moeilijker kreeg om de botte manier te verdragen waarop wildvreemden en bekenden zich tegenover mij gedroegen.
Heb ik niet goed opgelet en zijn eindejaarslijstjes nu definitief passé? Dat de internetpolitie mij dan maar komt arresteren.
Wij zijn geneigd te denken dat later alles beter zal zijn. In werkelijkheid is later gewoon nog meer vandaag, maar dan zonder Jan Wauters. Ik wens u een prachtig vandaag, ook vanwege Ik ben een astronaut, lief.
Vanmiddag had een journalist op de radio het over Orson Welles, om het zomerprogramma van het filmarchief te promoten. Ik luisterde maar met een half oor, want ik kreeg vroeger les van Willem Hesling en wie Willem Hesling ooit over Citizen Kane heeft horen praten, kan dat van niemand anders meer verdragen.
Orson Welles was vijfentwintig toen hij Citizen Kane maakte, maar heeft in zijn verdere carrière niets meer afgeleverd dat het succes van zijn debuut kon evenaren. Welles had zoveel ideeën dat hij vaak met drie projecten tegelijk bezig was, in film, in theater, op de radio, en kwam tegen het einde altijd in acute tijd- en geldnood.
In zekere zin leed Orson Welles aan voltooiingsangst, vertelde de journalist. En plots bestond er een naam voor wat er met mij scheelt.
