Vragenuurtje in het halfrond: een oproep

In januari ga ik opnieuw halftijds uit werken en halftijds verhaaltjes verzinnen aan mijn bureau. In beide gevallen zal ik mij regelmatig afvragen waaraan ik begonnen ben en afleiding zoeken in dwaze tekeningetjes.

Daarom: tijd voor een spelletje. Het concept ben ik gaan lenen bij iedere crappy webcomic die er bestaat. Vanaf vandaag kunnen jullie via het feedbackformulier alhier geheel anoniem een vraag achterlaten, die in de loop van de komende maand zal worden beantwoord door een kaal ventje met een cape. Alles kan, van prangende levensvragen tot “wat zal ik vanavond eens klaarmaken?”

Update: de antwoorden die klaar zijn, verschijnen mondjesmaat onder  FAQ 2008.

I’ll just lay here and chew

De jaren ’70-kerstversiering in de hal van Brussel-Noord is het meest deprimerende wat ik ooit heb gezien.  Ik denk dat ik  vanmiddag maar eens koffiekoeken ga kopen voor de dakloze die daar een paar keer per week met zwier de deur voor mij openhoudt. Een verzoekplaatje zal het mij niet opleveren, maar ik  zou het  ook niet  fijn vinden als  hij zichzelf van kant maakte omdat hij de hele dag naar een plastic sneeuwman en furieus flikkerende sterren moet zitten kijken.

Of moet ik toch pistolets halen? Hebben alle daklozen diabetes, of is dat een vooroordeel?

A year’s a long time to be doing nothing with your life

Oh god, is het weer december? Ik weet het, het spijt me. Ik vind het zelf ook maar niks, maar als we allemaal even doorbijten is het zo weer voorbij, dat eindejaarslijstje 2008:

  • Boek: 2008 was een mager jaar, maar Nemen wij nu samen afscheid van de liefde maakte veel goed. Het mooiste dat ik gelezen heb is al tien jaar oud en heet Moab is my washpot. De Britse Kartonnen dozen, zeg maar, maar dan nog eens tien keer sterker.
  • Cd: Glasvegas, zonder twijfel. De stad Glasgow op muziek gezet, al weet ik dat niet zeker. Ik ben nog nooit in Glasgow geweest. Ik heb er wel al over horen vertellen. Een tweede plaats voor Get Cape Wear Cape Fly, brons gaat naar Bon Iver. Version van Mark Ronson is eigenlijk van 2007, maar heeft hier wel het hele jaar lang opgestaan. We hebben wat afgedanst, ja.
  • Film: nu kan je zeggen wat je wil, het meest heb ik mij geamuseerd met de Colin Farrell-bilogie Cassandra’s dream en In Bruges. Cinema is niet alleen een culturele ervaring. Als het gezelschap dan toch zo’n grote rol speelt, kan ik evengoed ook Vicky Christina Barcelona en Sunrise vermelden.
  • Theater/concert: ik had al voorspeld dat For all the wrong reasons hier zou opduiken als beste toneelstuk. Onderschat mijn Zesde Zintuig maar niet. Een tweede keer Berlin en een eerste keer Leonard Cohen waren ook memorabel. Bij Adam Green in de AB en The Cribs op Pukkelpop voelde ik mij weer zeventien en gelukkig.
  • Televisie: televisie is leuk, maar radio was the thing this year. Toch heb ik hard gelachen met Frankie Boyle in Mock the Week, had Stephen Fry in America drie keer langer mogen duren en is Man bijt hond sinds de Gentse invasie goed voor een drietal legendarische televisiemomenten per week.
  • Gebeurtenis: mijn opa is er nog, al de rest is bijkomstig. Onder meer bijkomstig: dat ik mijn eerste job en een paar geweldige collega’s heb achtergelaten voor iets beters. Dat ik het niet erg meer vind dat ik nooit helemaal tevreden zal zijn. Dat ik niet heb geweend, behalve bij liedjes van Tim Vanhamel. Et tu, Brute?

Treed binnen allerzwartste

Kutplaatsen, kutstoelen, kutzaal.

Dat was mijn recensie van Geletterde mensen: Ramsey Nasr & Mauro Pawlowski. Dankjewel. Kleine buiging. Het is moeilijk om veel te vertellen wanneer ik het podium niet eens heb gezien.

Toch een kleine addendum: de voorstelling is met de grootste zorg zo spontaan en rommelig mogelijk in elkaar geknutseld. Mauro is niet de beste dichter ter wereld, maar kan wel goed nonchalant zijn, liedjes spelen en achteloos een pointe laten vallen. Ramsey Nasr is wel de beste dichter ter wereld en spreekt met zoveel charisma dat hij Barack Obama Els De Schepper laat lijken. Ik ben verliefd op Ramsey Nasr, ja. Dat betekent niet dat ik opeens geen womanizer-wommah-womanizer meer zou zijn.

Hoogtepunten? Ramsey en Mauro die – meerstemmig, uiteraard – de mooiste zinnen uit Onhandigend bloesemend zingen. Kapitein Zeiksnor en zijn woorden als water. De ontdekking dat we allemaal sincerely average zijn. Dat ik waarschijnlijk opnieuw een kaartje koop. Ik zou het allemaal graag eens zién ook.

Zeeën van tijd

De camera was op bezoek bij een bejaarde vrouw. Ze woonde in een klein oud huisje en zelf was ze misschien al even oud, écht oud, zoals die vrouwen op de bus die zichzelf met twee handen aan de deur moeten vasthouden bij het afstappen en waarnaar iedereen dan dwaas staat te kijken terwijl hij zich afvraagt of hij nu moet helpen of niet. Zo’n vrouw, dus, toonde op televisie haar werkjes van alledag en echt goed was ik niet aan het opletten, want ik was bezig met de mijne. Ik keek wel even op toen ze begon te praten over een man in de kamer die ze haar tweede echtgenoot noemde.

Continue reading

Two for a quarter, dime for a dance

De professor  en ik hebben een wedstrijdje pannenkoeken eten gehouden. Dat doen wij wanneer we elkaar onze mannelijkheid willen bewijzen. Armworstelen kan ik niet en een messengevecht is te gevaarlijk voor binnen. We hebben veel spullen die kapot kunnen.

Door iets te enthousiast en met beide handen een pannenkoek met stroop in mijn mond te duwen, moest ik plots heel erg aan  Pol, Pel en Pingo denken, en aan de oude admiraal die ook een walrus was.  

Want Pol, Pel en Pingo, die aten ook pannenkoeken  met hun handjes. Ze hadden ook een spraakgebrek: de dingen die ze zeiden kwamen altijd onderaan de prentjes terecht, en  niet in ballonnetjes zoals bij normale stripfiguren. Ik vraag mij af wat er van Pol is geworden. Als hij niet meer leeft, hoop ik dat hij begraven is op zee.  Dat zou hij zo hebben gewild.

Het werd 9-7, ik ben het meest man. Mijn buik doet het meest  pijn.