“De minister van Landsverdediging smaakt een beetje naar appeltjes”
Date Archives → november 2008
Ook een beetje rock ‘n’ roll
Naar een artsy film met zijn beste vriendin van jaren geleden, het meisje dat hem raad heeft gegeven bij elk groot dilemma, dat ook de dingen durfde zeggen die hij liever niet wilde horen, dat alle plaatsen die in het decor langsglijden ook zelf heeft bezocht, dat altijd lacht op het juiste moment, dat ook aandacht heeft voor de prestaties van de acteurs die toevallig even niet aan het woord zijn.
Dat er dan een flamencogitarist in beeld komt, compleet met weelderige haardos, snor en volle baard, die de meest ontroerende traditional begint te spelen, en dat zij daarop dan net iets te luid en voor de hele zaal roept: “Hé, dat is Ivo Mechels van Test Aankoop!”
Ge kunt daar nu eens nergens mee komen.
Hold me closer, tiny dancer
Nu zit ik hier. Een hoofd vol zinnen om te vertellen hoe leuk Ben Folds gisteren was, maar ik ben een zeikerd en ik moet mijn mening voor mezelf houden. Of iemand anders’ mening voor mezelf houden, dat was me niet helemaal duidelijk. Wat een sores, being male, middle class and white. Zo’n tentenkamp in Darfur zal ook wel niet alles zijn, maar de kans dat daar iemand komt janken omdat je te veel deprimerende stripjes tekent, is wel een heel stuk kleiner.
Twee jaar geleden heb ik u in een van mijn gastcolleges uitgelegd dat sneeuw een uitvinding is van Hitler. Eigenlijk is er maar een ding erger dan sneeuw, en dat is massahysterie. Een weekend per jaar valt er eens wat koude bucht uit de hemel en het land staat in rep en roer. Mensen raakten niet eens meer op de voetbal, om u een idee te geven. Ik moest gisteren ook de auto in, maar ben ík ergens voor het oog van de camera een beetje in een gracht gaan liggen? Neen, ik heb mijn oprit beklommen (stijgingspercentage: veertig) en ben zonder mopperen naar Het Depot gereden. Daadkracht, heet zoiets. Misschien is de oplossing toch echt te vinden bij leidersfiguren als Jean-Marie Dedecker* en ikzelf.
(*) De foto is er een van het voorprogramma van gisteren, Rachel Unthank & the Winterset. Dat leek mij erotischer.
4:30 a.m. webcomic extravaganza!
Bange momenten in het Stuk vandaag: de aanstellerij van de Vermin Twins maakte mij zo misselijk dat ik even van plan was de Labozaal uit te surfen op een golf van mijn eigen vomeer. Daar kan John Dillinger nog wat van leren. Toen ik in plaats daarvan gewoon mijn ogen sloot, klonk de muziek opeens behoorlijk sweet. Hoofdschotel waren Mauro Zedong & The Great Leaps. Which was nice. Ik hou meer van Sukilove dan van Mauro. Dat mag, Pascal Deweze is tegenwoordig ook een Groom. Morgen volgt er nog iets obscuurs en Ijslands. Mijn spaargeld laat ik maar thuis. Wie een recensie wil, mag die zelf uit mijn roestige anus komen peuteren. Ik dans niet voor jullie. Peace & love!
Chitty Chitty Bang Bang, our fine four fendered friend
Het is zoals de proloog in een film. De begintitels zijn net verdwenen, het hoofdpersonage komt in beeld en ergens onderaan verschijnt een plaats en een tijd.* Peer, december 2004. Theo Maassen houdt een try-out voor wat later de show Tegen beter weten in zal worden. Ik ben bij mijn beste vrienden, ik heb een geweldige avond. Achteraf zal er nog whiskey volgen, en mooie meisjes en een wedstrijdje hardlopen rond de kerk van Neerpelt.
De mevrouw van de schoenenwinkel
Ze praat een beetje gek, de mevrouw van de schoenenwinkel, maar dat kan haar niet zoveel schelen. Ze praat graag, en als je op haar leeftijd net een compleet nieuwe taal hebt geleerd voor je werk, dan kan je die maar beter zoveel mogelijk gebruiken. Of ik hier drie weken geleden ook al niet was, netjes in kostuum? En dat ik toen zo’n mooie schoenen had gekozen.
Ze gaat verder, terwijl ik mijn ogen dichtknijp om in mijn ongeschoren spiegel- beeld die jongen van drie weken geleden te herkennen. Dat dat andere paar waarvoor ik nu ben teruggekomen ook al zo knap is, en dat ik zo’n fijne, speciale smaak heb en hoe dat dat precies zo komt, en dat ik maar moet meegaan wanneer zij binnenkort schoenen gaat zoeken voor zichzelf.
Voor een verkoopspraatje klinkt het allemaal te vriendelijk en vooral niet subtiel genoeg. Daarbij raadt ze mij, nogal ongebruikelijk gezien haar beroep, net áf om de schoenen te kopen. Volgende maand staan ze toch in korting en ze zijn wat aan de dure kant maar daar gaat zeker de helft vanaf en anders zal ze mij wel helpen foefelen met de stickertjes, haha.
Ik ben geen geduldig man, lieve schoenenmevrouw. Wanneer ik iets wil, wil ik het nu en zal ik erin zwelgen tot ik buikpijn krijg van de Mignonettes, tot het een beetje brandt wanneer ik pies na teveel hete Doritos, tot ik vrolijk word na de tweede en melancholisch na de vierde Jameson, tot ik mijn nieuwe schoenen heb afgedragen en de hele wereld ze heeft gezien.
Maar goed, voor deze ene keer. We zwijgen over schoenen, we praten over mijn werk, over haar gezin en de winter die komt. Geen wonder dat er nog zoveel miserie is in de wereld, als een banaal gesprek van tien minuten al volstaat om een hele dag weer goed te maken. Volgens mij worden we nog vrienden, de mevrouw van de schoenenwinkel en ik.
“In times like these, it is difficult not to write satire”
Dit is geen kruistocht, of het is in ieder geval niet de mijne, maar ik heb verdorie toch een week oprecht verontwaardigd naar het nieuws zitten luisteren.
Ik wou een opiniestuk schrijven, maar daarvoor neem ik mezelf niet serieus genoeg. Gelukkig heeft Yves Desmet mijn mening gisteren uitstekend verwoord, zodat ik het zelf bij een crappy fotomontage kan houden.
Wie nog over een greintje gezond verstand beschikt, kan hier een fragment over de hele zaak bekijken in De Leugen Regeert van gisteren. Facebookgebruikers kunnen hun gal spuwen in de groep van Michel.
Met maar een klein beetje zelfrelativering was alles al voorbij geweest.