Baby Jesus born to rock

Als een jaar alleen bestond uit dingen die je in eindejaarslijstjes kan vermelden, dan zou 2009 een prachtjaar zijn geweest.

Boek: jullie denken dat jullie mij kennen, dat ik hier Paul Baeten Gronda of Ivo Victoria ga namedroppen in de hoop dat ik een paar vlokjes van hun credibiliteit kan opvangen met mijn tong. Maar jullie vergissen zich. Het mooiste boek van 2009 was Het land van de grote woordfabriek.
Cd: Hombre Lobo? Grace/Wastelands? The Cribs met Johnny Marr? Het is nog nooit zo moeilijk geweest om de eeuwigheidswaarde van muziek in te schatten. Alleen Roosbeef zal hier de volgende jaren nog regelmatig opstaan. Roosbeef wel.
Film: een heel jaar lang ging het gelijk op tussen Frost/Nixon en The Wrestler, maar toen zag ik The boat that rocked op betaaltelevisie in een Franse hotelkamer. Zo kan iedereen het halen, natuurlijk.
Theater: dankzij Joke Schauvliege is de keuze nog nooit zo groot geweest als dit jaar, ook al draaiden alle stukken rond hetzelfde onderwerp. MARS! stak er met kop en schouders bovenuit.
Concert: mooiste ontdekking: Wolf. Meest onverwachte uitblinker: Maxïmo Park. Voor de geschiedenisboeken: Morrissey. Meeste plezier bij: De Heideroosjes. Buiten categorie: Peter Doherty in Lokeren.
Televisie: een overbodige vraag wanneer er een nieuw seizoen van Peep Show is uitgezonden. Alhoewel, die documentaires van Belga Sport waren ook fantastisch. En ik hou niet eens zo van sport.
Werk: Het Laatste Uur werd afgevoerd, maar Dievel viste mij op en gaf mij een column. Ik heet nu officieel San F. Yezerskiy en geld stroomt binnen en weer buiten. In 2010 ga ik pas écht mooie dingen maken.
Herinnering: A Sunday smile, en Tijs.

Hoe zongen Acda & De Munnik dat? “Dit jaar was zo simpel, lief. Niemand ging er dood, jij kwam.” Acda & De Munnik zijn zeveraars. Wie dit jaar kwam, ging meteen weer weg, en iedereen ging dood. Zoveel mensen stierven er, dat niemand zich in december de voorjaarsdoden nog herinnert. Zoals Martin Bril, die mij misschien niet leren schrijven heeft, maar wel leren kijken. Ik hoop dat er nog wat te zien valt, waar hij nu ook is.

Life‘s about film stars and less about mothers

Even een kort nieuwtje tussendoor: u weet wel dat ik in mijn vrije tijd filmrecensies schrijf. Dat doe ik al jaren, en ik ben al bij een groot aantal websites gepasseerd. Omdat ik er wel een beetje op let dat elk van die sites kwalitatief een trapje hoger staat dan de vorige, sprak het voor zich dat de volgende halte Goddeau zou worden. Vandaag valt daar mijn eerste stukje te lezen: een middelmatige bespreking van een behoorlijk sterke film.

Frost/Nixon.

Dat doet mij eraan denken: als ik merk dat CC Maasmechelen nog eens een van mijn recensies overneemt zonder toestemming te vragen, dan zijn ze daar nog niet jarig.

I don’t care if I can breathe tonight

Er zijn ergere dingen dan een avond lang het huis en een enorme televisie voor jezelf alleen te hebben. Omdat het toeval mijn vriend is, sprong die televisie spontaan naar de prachtige BBC-documentaire Hold me tight, let me go op Canvas. In authentieke direct cinema stijl – ooh, très 1960! – volgt Kim Longinotto daarin het leven op Mulberry Bush, een internaat voor onhandelbare kinderen in Oxford.

Continue reading →

A year’s a long time to be doing nothing with your life

Oh god, is het weer december? Ik weet het, het spijt me. Ik vind het zelf ook maar niks, maar als we allemaal even doorbijten is het zo weer voorbij, dat eindejaarslijstje 2008:

Boek: 2008 was een mager jaar, maar Nemen wij nu samen afscheid van de liefde maakte veel goed. Het mooiste dat ik gelezen heb is al tien jaar oud en heet Moab is my washpot. De Britse Kartonnen dozen, zeg maar, maar dan nog eens tien keer sterker.
Cd: Glasvegas, zonder twijfel. De stad Glasgow op muziek gezet, al weet ik dat niet zeker. Ik ben nog nooit in Glasgow geweest. Ik heb er wel al over horen vertellen. Een tweede plaats voor Get Cape Wear Cape Fly, brons gaat naar Bon Iver. Version van Mark Ronson is eigenlijk van 2007, maar heeft hier wel het hele jaar lang opgestaan. We hebben wat afgedanst, ja.
Film: nu kan je zeggen wat je wil, het meest heb ik mij geamuseerd met de Colin Farrell-bilogie Cassandra’s dream en In Bruges. Cinema is niet alleen een culturele ervaring. Als het gezelschap dan toch zo’n grote rol speelt, kan ik evengoed ook Vicky Christina Barcelona en Sunrise vermelden.
Theater/concert: ik had al voorspeld dat For all the wrong reasons hier zou opduiken als beste toneelstuk. Onderschat mijn Zesde Zintuig maar niet. Een tweede keer Berlin en een eerste keer Leonard Cohen waren ook memorabel. Bij Adam Green in de AB en The Cribs op Pukkelpop voelde ik mij weer zeventien en gelukkig.
Televisie: televisie is leuk, maar radio was the thing this year. Toch heb ik hard gelachen met Frankie Boyle in Mock the Week, had Stephen Fry in America drie keer langer mogen duren en is Man bijt hond sinds de Gentse invasie goed voor een drietal legendarische televisiemomenten per week.
Gebeurtenis: mijn opa is er nog, al de rest is bijkomstig. Onder meer bijkomstig: dat ik mijn eerste job en een paar geweldige collega’s heb achtergelaten voor iets beters. Dat ik het niet erg meer vind dat ik nooit helemaal tevreden zal zijn. Dat ik niet heb geweend, behalve bij liedjes van Tim Vanhamel. Et tu, Brute?

Ook een beetje rock ‘n’ roll

Naar een artsy film met zijn beste vriendin van jaren geleden, het meisje dat hem raad heeft gegeven bij elk groot dilemma, dat ook de dingen durfde zeggen die hij liever niet wilde horen, dat alle plaatsen die in het decor langsglijden ook zelf heeft bezocht, dat altijd lacht op het juiste moment, dat ook aandacht heeft voor de prestaties van de acteurs die toevallig even niet aan het woord zijn.

Dat er dan een flamencogitarist in beeld komt, compleet met weelderige haardos, snor en volle baard, die de meest ontroerende traditional begint te spelen, en dat zij daarop dan net iets te luid en voor de hele zaal roept: “Hé, dat is Ivo Mechels van Test Aankoop!”

Ge kunt daar nu eens nergens mee komen.

Slacker Uprising

“De Verenigde Staten zitten, naast diep in de financiële shit, ook in volle verkiezingsstrijd. Dat klinkt als een moment voor Michael Moore om nog eens van zich te laten horen. En ja hoor: deze week gooide de All American Hero zijn nieuwe documentaire Slacker Uprising online, gratis te downloaden voor al wie in de V.S. of Canada woont. Helaas bestaan er op het internet geen grenzen meer, zodat het nog geen half uur duurde voor ook ik de film in mijn bezit had. Eens kijken of hij deze publiciteitsstunt wel waard is. (…)”

Het is schandalig lang geleden dat ik nog eens een film heb besproken. Lees de volledige review bij de vrienden van Deel Twee. Of niet, dat moet u zelf weten. Het is uw leven. Doe er iets mee.

Why, you have always been pixilated

Het is warm. Het is de warmste dag van het jaar. Leuven brandt en haar treinen volgen. Zelf lig ik daar niet wakker van: ik moet twee weken lang nergens heen. Ik blijf binnen wanneer dat nodig is, ik ga brunchen met een boek, ik schrijf verhaaltjes en ik loop wat door het bos. Deze hitte betekent ook dat ik niet de energie heb om tegen te spartelen wanneer iemand mij meeneemt naar een film waarop ik niet meteen zit te wachten.