Post Category → televisie

Waarom zijt gij zo kwaad?

Deze week heb ik alleen maar brieven geschreven. Naar familie, naar collega’s, naar meisjes van het internet. Ik raakte zo op dreef dat ik dat ook voor mijn werk ben blijven doen.

Een brief naar een mevrouw die ik al jaren niet meer had gezien, tot ze vorige week onverwachts weer opdook. Ze bleek in handen te zijn gevallen van een criminele organisatie.

Lieve Stephanie M.

Er is wat discussie aan deze column voorafgegaan. Of dit wel een goed onderwerp was. Maar er zijn weinig dingen die mij zo kwaad krijgen als belspelletjes en astrolijnen en ik zal pas gelukkig zijn wanneer die zooi van het scherm is verdwenen.

We doen alles uit ons hoofd

Tja, waarover kan je het zoal hebben in een week als deze? Vier onderwerpen heb ik weggegooid, het ene nog ondraaglijker licht dan het andere. Dan maar een  oud stukje herwerkt, ook al had ik mezelf voorgenomen om dat nooit te doen. Laat dit een uitzondering zijn. Omdat het mijn week niet is, omdat ik niet heb kunnen slapen. Omdat er toch niemand dat gelezen heeft, toen.

Uitlachtelevisie.

Laatst was er nog zo’n reportage. Een man had vijf jaar lang in zijn tuin gebouwd aan de prachtigste boot die je ooit hebt gezien. Tweeduizend werkuren voor het schilderen alleen. Zijn plan was om met die boot de wereld rond te varen, alleen had hij tijdens het bouwen een vrouw leren kennen. Een vrouw die niet van de zee houdt en dus op het dek foto’s liep te maken om de boot op het internet te koop te zetten. “Het is niet anders”, zei de man. Hij had de blik van iemand die niet graag keuzes maakt.

Baby Jesus born to rock

Als een jaar alleen bestond uit dingen die je in eindejaarslijstjes kan vermelden, dan zou 2009 een prachtjaar zijn geweest.

  • Boek: jullie denken dat jullie mij kennen, dat ik hier Paul Baeten Gronda of Ivo Victoria ga namedroppen in de hoop dat ik een paar vlokjes van hun credibiliteit kan opvangen met mijn tong. Maar jullie vergissen zich. Het mooiste boek van 2009 was Het land van de grote woordfabriek.
  • Cd: Hombre Lobo? Grace/Wastelands? The Cribs met Johnny Marr? Het is nog nooit zo moeilijk geweest om de eeuwigheidswaarde van muziek in te schatten. Alleen Roosbeef zal hier de volgende jaren nog regelmatig opstaan. Roosbeef wel.
  • Film: een heel jaar lang ging het gelijk op tussen Frost/Nixon en  The Wrestler, maar toen zag ik The boat that rocked op betaaltelevisie in een Franse hotelkamer. Zo kan iedereen het halen, natuurlijk.
  • Theater: dankzij Joke Schauvliege is de keuze nog nooit zo groot geweest als dit jaar, ook al draaiden alle stukken rond hetzelfde onderwerp. MARS! stak er met kop en schouders bovenuit.
  • Concert: mooiste ontdekking: Wolf. Meest onverwachte uitblinker: Maxïmo Park. Voor de geschiedenisboeken: Morrissey. Meeste plezier bij: De Heideroosjes. Buiten categorie: Peter Doherty in Lokeren.
  • Televisie: een overbodige vraag wanneer er een nieuw seizoen van Peep Show is uitgezonden. Alhoewel, die documentaires van Belga Sport waren ook fantastisch. En ik hou niet eens zo van sport.
  • Werk: Het Laatste Uur werd afgevoerd, maar Dievel viste mij op en gaf mij een column. Ik heet nu officieel San F. Yezerskiy en geld stroomt binnen en weer buiten. In 2010 ga ik pas écht mooie dingen maken.
  • Herinnering: A Sunday smile, en Tijs.

Hoe zongen Acda & De Munnik dat? “Dit jaar was zo simpel, lief. Niemand ging er dood, jij kwam.” Acda & De Munnik zijn zeveraars. Wie dit jaar kwam, ging meteen weer weg, en iedereen ging dood. Zoveel mensen stierven er, dat niemand zich in december de voorjaarsdoden nog herinnert. Zoals Martin Bril, die mij misschien niet leren schrijven heeft, maar wel leren kijken.  Ik hoop dat er nog wat te zien valt, waar hij nu ook is.

So, if I seem a little out of it…

De laatste tijd heb ik het steeds moeilijker om mijn woede te onderdrukken. Niet de hele tijd hoor, alleen wanneer er iemand onnodig arrogant tegen mij doet. Verleden week heb ik een kassier in de Fnac bijna over zijn toonbank getrokken omdat hij een fout van één euro weigerde recht te zetten – uit luiheid, en omdat hij dacht dat ik niets had gemerkt.

Ik stond al bijna buiten toen ik besefte dat het dom was om over mij heen te laten lopen, alleen maar omdat ik een scène maken zoveel gedoe vind. Ik was kwader op mijzelf dan op die wanker, maar ik heb mijn euro wél teruggekregen.

Ironisch genoeg had ik net een dvd-box van In Treatment gekocht: het verhaal van een psychiater die de controle over zichzelf begint te verliezen in de omgang met zijn patiënten. Niet meer dan twee decors en een handvol personages, geen actie, alleen maar gepraat, en toch is dit de beste televisie die er sinds The Sopranos is gemaakt. Een ongewone, af en toe zelfs vermoeiende reeks, maar onvoorstelbaar goed geschreven.  Door  In Treatment heb ik ontdekt hoe normale mensen over hun gevoelens praten. En het was stukken goedkoper dan zelf in therapie te gaan. Zelfs als ik die euro had laten schieten.

I don’t care if I can breathe tonight

Er zijn ergere dingen dan een avond lang het huis en een enorme televisie voor jezelf alleen te hebben. Omdat het toeval mijn vriend is, sprong die televisie spontaan naar de prachtige BBC-documentaire Hold me tight, let me go op Canvas. In authentieke  direct cinema stijl –  ooh, très 1960! – volgt Kim Longinotto daarin het leven op Mulberry Bush, een internaat voor onhandelbare kinderen  in Oxford.

Continue reading →

A year’s a long time to be doing nothing with your life

Oh god, is het weer december? Ik weet het, het spijt me. Ik vind het zelf ook maar niks, maar als we allemaal even doorbijten is het zo weer voorbij, dat eindejaarslijstje 2008:

  • Boek: 2008 was een mager jaar, maar Nemen wij nu samen afscheid van de liefde maakte veel goed. Het mooiste dat ik gelezen heb is al tien jaar oud en heet Moab is my washpot. De Britse Kartonnen dozen, zeg maar, maar dan nog eens tien keer sterker.
  • Cd: Glasvegas, zonder twijfel. De stad Glasgow op muziek gezet, al weet ik dat niet zeker. Ik ben nog nooit in Glasgow geweest. Ik heb er wel al over horen vertellen. Een tweede plaats voor Get Cape Wear Cape Fly, brons gaat naar Bon Iver. Version van Mark Ronson is eigenlijk van 2007, maar heeft hier wel het hele jaar lang opgestaan. We hebben wat afgedanst, ja.
  • Film: nu kan je zeggen wat je wil, het meest heb ik mij geamuseerd met de Colin Farrell-bilogie Cassandra’s dream en In Bruges. Cinema is niet alleen een culturele ervaring. Als het gezelschap dan toch zo’n grote rol speelt, kan ik evengoed ook Vicky Christina Barcelona en Sunrise vermelden.
  • Theater/concert: ik had al voorspeld dat For all the wrong reasons hier zou opduiken als beste toneelstuk. Onderschat mijn Zesde Zintuig maar niet. Een tweede keer Berlin en een eerste keer Leonard Cohen waren ook memorabel. Bij Adam Green in de AB en The Cribs op Pukkelpop voelde ik mij weer zeventien en gelukkig.
  • Televisie: televisie is leuk, maar radio was the thing this year. Toch heb ik hard gelachen met Frankie Boyle in Mock the Week, had Stephen Fry in America drie keer langer mogen duren en is Man bijt hond sinds de Gentse invasie goed voor een drietal legendarische televisiemomenten per week.
  • Gebeurtenis: mijn opa is er nog, al de rest is bijkomstig. Onder meer bijkomstig: dat ik mijn eerste job en een paar geweldige collega’s heb achtergelaten voor iets beters. Dat ik het niet erg meer vind dat ik nooit helemaal tevreden zal zijn. Dat ik niet heb geweend, behalve bij liedjes van Tim Vanhamel. Et tu, Brute?