Baby Jesus born to rock

Als een jaar alleen bestond uit dingen die je in eindejaarslijstjes kan vermelden, dan zou 2009 een prachtjaar zijn geweest.

  • Boek: jullie denken dat jullie mij kennen, dat ik hier Paul Baeten Gronda of Ivo Victoria ga namedroppen in de hoop dat ik een paar vlokjes van hun credibiliteit kan opvangen met mijn tong. Maar jullie vergissen zich. Het mooiste boek van 2009 was Het land van de grote woordfabriek.
  • Cd: Hombre Lobo? Grace/Wastelands? The Cribs met Johnny Marr? Het is nog nooit zo moeilijk geweest om de eeuwigheidswaarde van muziek in te schatten. Alleen Roosbeef zal hier de volgende jaren nog regelmatig opstaan. Roosbeef wel.
  • Film: een heel jaar lang ging het gelijk op tussen Frost/Nixon en  The Wrestler, maar toen zag ik The boat that rocked op betaaltelevisie in een Franse hotelkamer. Zo kan iedereen het halen, natuurlijk.
  • Theater: dankzij Joke Schauvliege is de keuze nog nooit zo groot geweest als dit jaar, ook al draaiden alle stukken rond hetzelfde onderwerp. MARS! stak er met kop en schouders bovenuit.
  • Concert: mooiste ontdekking: Wolf. Meest onverwachte uitblinker: Maxïmo Park. Voor de geschiedenisboeken: Morrissey. Meeste plezier bij: De Heideroosjes. Buiten categorie: Peter Doherty in Lokeren.
  • Televisie: een overbodige vraag wanneer er een nieuw seizoen van Peep Show is uitgezonden. Alhoewel, die documentaires van Belga Sport waren ook fantastisch. En ik hou niet eens zo van sport.
  • Werk: Het Laatste Uur werd afgevoerd, maar Dievel viste mij op en gaf mij een column. Ik heet nu officieel San F. Yezerskiy en geld stroomt binnen en weer buiten. In 2010 ga ik pas écht mooie dingen maken.
  • Herinnering: A Sunday smile, en Tijs.

Hoe zongen Acda & De Munnik dat? “Dit jaar was zo simpel, lief. Niemand ging er dood, jij kwam.” Acda & De Munnik zijn zeveraars. Wie dit jaar kwam, ging meteen weer weg, en iedereen ging dood. Zoveel mensen stierven er, dat niemand zich in december de voorjaarsdoden nog herinnert. Zoals Martin Bril, die mij misschien niet leren schrijven heeft, maar wel leren kijken.  Ik hoop dat er nog wat te zien valt, waar hij nu ook is.

A much richer man than you’ll ever be

Lief hè? Lief konijn. Hij is lief. Altijd weer krijg ik tranen in mijn ogen, als ik het zie.

Op straat zag ik mijn oude leraar Nederlands. Het is jammer dat hij naar muziek aan het luisteren was, zoals hippe leraars op straat doen, want ik dacht eraan dat ik me nog bij hem moest verontschuldigen. Tien jaar geleden liet hij mij  De Avonden lezen en ik heb dat toen een stom boek genoemd. De dingen die ik toen nog niet begreep.

Fiona Margaret sopte Hemapretzels in haar koffie, die ze daarna liet staan omdat het zo’n smerige boel werd. Ik schreef met balpen op mijn broek, per ongeluk, en herinnerde me hoe ik op de kleuterschool wel eens met een schaartje in mijn jeans knipte, gewoon om te kijken wat er zou gebeuren. De dingen die ik toen nog niet begreep, maar hoe ik tenminste probeerde.

Ik heb De Avonden veel te vroeg uit en dit weekend kwam  It’s a wonderful life op tv. De leukste eindejaarstradities achter de rug, en het is nog maar 22 december. Wat moet er van de winter worden?

Life’s no storybook

Tijd voor iets leukers nu! Omdat ik dat wel kan gebruiken, maar vooral omdat een anonieme mailer vindt dat ik te ongelukkig overkom. Operatie Imagoherstel is ingezet.

Vorig jaar rond deze periode konden jullie willekeurige vragen insturen, waarop ik dan antwoordde met een slechtgetekend grapje. Zullen we dat nog eens overdoen? Vragen en oneliners kunnen jullie hieronder posten, of anoniem via het contactformulier.

Rond Kerstmis begin ik te tekenen, de meest geslaagde prentjes verschijnen onder FAQ 2009. Deze actie brengt op geen enkele manier geld op voor Music For Life.

Terwijl ze zong over vrij zijn, ooit.

Schrijf maar eens een kerstboodschap, stelden ze voor. Alsof ik de juiste persoon ben om woorden van hoop te spreken terwijl de wereld in brand staat. Hoe de koning het voor elkaar krijgt, is mij een raadsel. Misschien leest de koning geen kranten. Misschien luistert de koning elke dag naar Siska Schoeters.

Doembeelden.

Ik heb mij een beetje laten gaan en dat spijt me. Om het goed te maken wordt dit mijn laatste column vóór Driekoningen. Dat betekent niet dat ik het de komende weken gezellig maak, wel dat ik al mijn tijd in iets groters zal stoppen. Daarover later meer. Ik zal u niet teleurstellen, behalve door u niet graag genoeg te zien.

And maybe it’s time to live

Alle tijd die ik op het openbaar vervoer vergooi, wil ik aan het einde van mijn leven terugkrijgen. Volgens mijn eerste berekeningen zou ik in dat geval nooit kunnen sterven.

Vrijdagavond zat ik op weg naar huis te lezen in Things the grandchildren should know, met The Libertines op de iPod – de twee dingen waar ik deze week het meest van houd. Op exact hetzelfde moment culmineerden zowel hoofdstuk twaalf als lied nummer twaalf in dezelfde twee woorden: een berustend “fuck ‘em”. Het is maar stom toeval dat onze levens regisseert, maar dat toeval is een cineast met oog voor detail.

Continue reading